Volg ons

Facebook  Instagram  YouTube

Wielaert: ZOEKEN NAAR NIEUWE HELDEN IN VLAANDEREN

Zondag 05 april 2015

Blog - JEROEN WIELAERT

Op de Grote Markt galmden vooraf nog de namen rond van de Grote Afwezigen. Alsof de Ronde van Vlaanderen door het ontbreken van Fabian Cancellara en Tom Boonen was gedevalueerd. Maar was de absentie van de twee gelouterde 34-ers ook niet een fameuze kans voor de nieuwe generatie om naar fris heldendom te trappen?

Bij de inventarisatie van mogelijke winnaars was er onder het Brugse belfort snel overeenstemming over de grootste kanshebbers: Geraint Thomas en Alexander Kristoff. Vooral met de laatste was het niet raadzaam naar de finish te rijden, klonk het.

Presentatoren Michel Wuyts en Carl Berteele vermaakten het thuispubliek met babbels met Johan van Summeren, Greg van Aevermaet en Stijn Devolder, de laatste nog aanwezige oud-winnaar, aan het vertrek met startnummer 1. Ze konden toch niet heen om die ene kansrijke Nederlander, de man in vorm voor het kasseienwerk: Niki Terpstra.

Wat het strijdplan was, wilde Wuyts weten. Terpstra: ‘De strategie is simpel. We willen winnen.’

Gelet op de tactische blunders in voorgaande Vlaamse koersen was het goed om te informeren hoe de beurten verdeeld waren in de ploeg van Etixx-Quick Step. Terpstra: ‘De kopman gaat als laatste.’

Nikei van Krommenie zei het laconiek. De Ronde moest de waarheid brengen, voorbij de fantasie van het vertrek.

Het was een zonnige paaszondag. Te mooi, bij gebrek aan straf Ronde-van-Vlaanderen-weer. Daarom was de 99-ste editie erg lang knap saai. Eigenlijk waren alleen de laatste 37 kilometers het bekijken waard. Terpstra waagde een plaagstoot op de Taaienberg, verstopte zich niet als kopman. Binnen een paar kilometer was de situatie weer veranderd, met Terpstra in een tweede groepje. Van Aevermaet liet zich even zien, Lars Boom ook.

De schifting was bezig, maar waar reed dan de nieuwe held? Geen een was er die nog reikte naar de allures van Cancellara, of Boomen: dat onverbiddelijke, dat soevereine, dat onverslaanbare – alles van de uitstraling van een ware heerser. Nee, zo een reed er niet. Het ging er niet om dat het vroeger grootser was, maar de ware vedette van de toekomst drong zich niet nadrukkelijk naar voren. De Ronde van Vlaanderen beleefde zijn derde vernieuwde versie. Een nieuwe keizer kwam niet boven, laat staan een kannibaal en zeker geen Vlaming, ondanks de loze speculaties over nieuwe talenten.

Tragisch om Sep Vanmarcke te zien afhaken in zijn gele trui, nog dik 25 kilometer te gaan. Interessant om tegelijkertijd Terpstra op kop te zien komen, in een tweemans-ontsnapping met Kristoff. Maar met hem moest je toch niet naar de meet rijden?

Een begin van suspense werd voelbaar. Het was aan Terpstra om tot ultiem heldendom te stijgen. Bijna 31 jaar, geen aanstormende renner meer, maar wel een uitgekookte klasbak die na Parijs-Roubaix 2014 een nieuwe stunt kon uithalen in Vlaanderen: de eerste Nederlandse winnaar worden sinds Adrie van der Poel (1986).

Terpstra’s enige optie was het losrijden van de Noor op de laatste twee hellingen. Het lukte niet op de Oude Kwaremont, het kwam er helemaal niet meer van op de Patersberg. In de vlakke laatste tien kilometer rees nog enige dreiging van het duo Greg van Aevermaet en Peter Sagan, losgekomen uit een groep achtervolgers met Boom en Stybar.

Het enige wat deze Ronde van Vlaanderen legendarisch kon maken was een miraculeuze sprintoverwinning van Terpstra. Nu liet hij Kristoff voorgaan in de laatste kilometer om het met nog tweehonderd meter te gaan nog even te proberen in een actie van voorspelbare vergeefsheid. Het was de helaasheid der dingen in Oudenaarde. Terpstra finishte voor de derde keer in dit voorjaar als tweede op Vlaamse bodem, met die Noor voor hem als mogelijke leider voor de nieuwe tijd.

Foto: © Etixx-Quickstep/Tim de Waele

 



Eerder...

Blog Nieuwsberichten

Powered by Manieu.nl