Maandag 16 september 2013

Blog - Hoewel ik de vraag naar een verdere professionalisering van het vrouwenfietsen een terechte eis vindt van de vrouwentoppers onder leiding van Marianne Vos en Emma Pooley, kun je jezelf afvragen hoe realiseerbaar het is om op korte termijn van de UCI  te vragen een complete WorldTour voor vrouwen uit de grond te stampen, tv-uitzendingen te garanderen en een minimumloon in te stellen. Het is de markt die bepaalt – het moet immers toch betaald worden – en die lijkt daar op dit moment nog niet rijp voor. Wel schetsen de genoemde vrouwen een mooi beeld van hoe de sport er over enkele jaren uit zou moeten zien. Laten we hopen dat het er van komen gaat.

Een leidende rol van de UCI vragen, is – zo blijkt uit het verleden – bijna een garantie op vertraging. De internationale wielerbond blinkt niet uit in daadkracht en reageert meestal pas wanneer de druk zodanig is toegenomen dat men geen (andere) kant meer op kan. Zie ook de manier waarop men vanuit Aigle omging met de aanpak van de dopingproblematiek. De les voor Vos en Pooley is dan ook: voer de druk van zoveel mogelijk kanten op en dan krijg je de UCI hopelijk in beweging.

Er zijn wel zaken die het vrouwenpeloton op korte termijn mag verwachten. Realiseerbare doelen. Dat is een verbetering van de omstandigheden van de rensters. Ik denk dat mensen zouden schrikken als ze zien hoe professionele sporters soms gehuisvest worden en wat ze voorgeschoteld krijgen als maaltijd.  Lonen en prijzenschema’s zijn belachelijk laag, maar ook op het gebied van slaapplaatsen en maaltijden wordt beknibbeld.  En zoals de afgelopen dagen bleek in de Ronde van Toscane:  een club vrijwilligers met een aantal motoren (politiebegeleiding was er nauwelijks) zorgt soms voor de beveiliging van de wereldtop. De olympisch kampioene Marianne Vos, de runner-up van Londen Lizzie Armitstead en al hun collega’s moesten zich na elke bocht afvragen of er niet een auto hun kant op kwam rijden. Laat de UCI nu toch eens zorgen dat de minimumeisen om een wedstrijd te mogen organiseren, opgeschroefd worden.  Het lijkt niet hun prioriteit te hebben, want de Ronde van Toscane – waar het al jaren behelpen is – werd beloond voor hun even wankele als enthousiaste organisatie met een opwaardering naar de 2HC-status, de hoogste klasse voor een vrouwenwedstrijd. Als de UCI de vrouwen verwijt geen realiseerbare doelen te stellen, dan zijn er toch een paar aandachtspunten die wel hun actie vereisen en die zeer goed te realiseren zijn.

Want laten we eerlijk zijn: hoe professioneel komt de UCI in haar vrouwenbeleid nu eigenlijk over als er een vrouwenwedstrijd rensters naar Frankrijk laat komen om vervolgens ter plekke nog een wedstrijd in elkaar te draaien zoals gebeurde in de Tour de Languedoc. De meeste rensters en zelfs een deel van de jury vertrokken uiteindelijk naar huis. Per auto en zonder een kilometer gefietst te hebben. En in de Premondiale Giro Toscana vertrok gisteren een gedevalueerd veld van 49 rensters  zonder leidster Marianne Vos voor de slotetappe naar Florence. Wat een opwarmer voor het WK had moeten worden, werd een aanfluiting voor de internationale solidariteit in het vrouwenpeloton. De boodschap die onder meer de Nederlandse vrouwenploegen Rabobank-Liv/Giant, Argos-Shimano en Boels-Dolmans gisteren uitdroegen in Toscane, was zeer duidelijk. Hopelijk wordt deze nu ook gehoord en gaat de UCI kritisch de kalender voor de vrouwen langs: amateuristisch georganiseerde koersen horen daar niet langer op thuis. En zeker niet met een status van topkoers.