Woensdag 1 juli

Een rode skoda van de Tourdirectie, afbuigend op de Catharijnesingel. Ik rijd er vlak achter, op weg naar huis. Ze komen aan, de Tour is in de stad, mijn stad, na al die jaren van noest streven. Het is een machtige beleving die komt met tranen van ontroering.

Ik denk aan de oude woordspeligheid van Antoine Blondin, groot voorganger in L’Équipe. Hij zou hebben gegrapt: ‘De gewone Utrechter spreekt van Utereg. Ik zou zeggen: de Tour onder de Dom is Uterecht…’

In de Salle de Presse sluit ik vooraan in de eerste rij voor een bijzondere accreditatie. Daar hoort veel invulwerk bij van gastenformulieren. Ik kom bandjes te kort voor de vele aanvragen, probeer teleurstellingen te minimaliseren.

Buiten is het warm, binnen koel – salle climatisée heet dat. Ik bekijk de perszaal: een en al mooie werkruimte. Hier is de Jaarbeurs samen met de stad bezig om een voorbeeld te stellen.

In de stad zijn er nog zo wat aardige verplichtingen voor me. Een College Tour-meeting met de burgemeester die het fixte: Aleid Wolfsen en een interview over Lance Armstrong met schrijver Herman Chevrolet, aan het slot van het Tourfilmfestival ITTFU. Dat is al een week eerder begonnen, zoals zoveel evenementen in de stad. Utrecht zindert van de Tour, zonder dat er een renner te zien is.

Donderdag 2 juli

Eerlijk zeggen: ik ben niet dol op ploegpresentaties, nooit geweest. Een trage show met veel galm en zinloze gesprekjes. Nu is het anders, want het is bij ons en het moet goed worden, ánders. Eerst verzamelen in de hal van het Spoorwegmuseum. Daarna de oversteek tussen dranghekken, de brug over van de Maliesingel naar het Lepelenburg. In dit goede Utrechtse park staat een popfestivalpodium gereed. Onder het aanlopen zie ik duimen in mijn richting. Ontroering. Jan Janssen, Joop Zoetemelk, Bernard Hinault, Bernard Thévenet, burgemeester Van Zanen en Christian Prudhomme nemen plaats voor wat een soepele mengeling wordt van rock en de intocht van Sinterklaas – het overtreft de doorsnee Tourpresentatie. NOS-collega Herman van der Zandt doet het zwierig, als invaller voor Eric Corton, op het laatste geveld met stemproblemen. Het Engels van Fillemon is minder. Favoriet Quintana is ook voor het eerst in Utrecht. Leuk om hem het publiek beleefd te horen danken.

Bij beelden van de Maliesingel houd ik het niet meer in het VIP-vak. Dat moet ik zelf zien. Geweldig, al dat volk op de groene hellingen aan weerzijden van het brede water.  Ik zie dat de renners zich ook goed vermaken. Ze laten de boten schommelen.

Op de staande receptie tussen de treinen in het museum klinken na afloop zorgen over de deelname van de winkeliers en tegenvallers in de verkoop van hospitality-pakketten.

Vrijdag 3 juli

In plaats van de tocht naar de ploegeninterviews beleef ik nu zelf een opeenvolging van vraaggesprekken. Jan Fokkens en ik voor BNR, in het hoofdkantoor van Rabobank. Daarna solo voor een tv-journaal van Radio Monte Carlo. Een oude vriendin belt me met veel enthousiasme: ‘Jeroen, wat heb jij veroorzaakt! Geweldig!’

In het begin van de avond een grootse optocht bij met alles wat beweegt zonder motor, dwars door de stad. Weer die ontroering. Dan naar het Officiële Diner, met veel bobo’s in de Nicolaaskerk. Hartelijk dank voor de uitnodiging, maar het wordt een langdradige zitting.  We moeten meemaken dat minister Kamp een gele trui krijgt uitgedeeld. Dit gaat dus echt te ver.

Zaterdag 4 juli

In tropische hitte met de stadsfiets naar de eerste Touretappe. Nog nooit zoiets meegemaakt. Met mijn vrouw rijd ik eerst richting Biltstraat. We nemen er wat frisdrank en water voor het bekijken van de bocht Kruisstraat. Het staat er bomvol, twee uur voor de passage van de eerste renner.

Bij de schouwburg is een grote Event-bridge gebouwd. Hij wiebelt wat onder de beklimming en afdaling van duizenden toeschouwers. Vlakbij is het balkon van een bevriend stel. Zij krijgen de Tour twee dagen achter elkaar langs. Op hoogte zien we de reclamekaravaan komen. Het is een en al verrukking onder het publiek.

Nu dan maar naar het Village Départ gefietst. Het valt niet mee. Het is fantasieloos, rechttoe-rechtaan neergezet op de asfaltparkeervlakte bij het Casino. Mijn Tour-sous-le-Dom-maten Fokkens en Ponten waarschuwen me dat er plaats is in een Voiture Invité voor een rondje achter een renner. Er ontstaat wrevel als blijkt dat er geen extra plaats is voor Loes. Bekijk het maar. Ik heb ook geen zin in de VVD- en PvdA-coryfeeën in de Espace Alpe D’Huez. De koning komt ook nog. Ik zie hem alleen op televisie. Inmiddels weet ik zelf hoe het is om voor twee dagen koning van Utrecht te zijn. En dus ga ik tussen Koffiehuis de Burgemeester en het oude Stadhuis tussen mijn volk zitten om Tom Dumoulin net een paar seconden te kort te zien komen voor de gele trui. Dat was ook te mooi geweest.

’s Avonds kom ik weer niet aan Kraftwerk toe. Naar bed met het besef dat Utrecht een unieke Grand Départ beleeft. Geen regen, zoals in Den Bosch 1996 en Rotterdam 2010. Geen trammelant met de ASO over ongeoorloofde reclame-uitingen. Dat eerste startdorp was te sfeerloos, het was misschien te warm, maar de rest naderde perfectie.  

. 

Zondag 5 juli

De dames Zazi openen op mijn initiatief de muzikale feestelijkheden in het nieuwe Village Départ op het Jaarbeursplein. Dat is beslist al veel aangenamer. Ik zeg tegen RTL dat wat mij betreft het Grand Départ 2025 ook in Utrecht mag plaatsvinden. Niet snel daarna zegt Prudhomme vol enthousiasme dat hij wil terugkomen.

Het ultieme moment komt nog. In optocht onder de Domtoren door. Focus van dertien jaar. Loes zit naast me in de volgauto, vriendenpaar Willem en Georgine achter ons. Onvergelijkbare ervaring, na tal van jaren met passages onder Franse en Italiaanse torens. Het gaat nog even door met een lange lus door Utrecht. Weer de duimen omhoog, veel dankkreten aan mijn adres. Warm bad.

Het gaat door met meutes in Montfoort en Oudewater. Bij Rotterdam komt de koude douche, althans: een wat lauwe ontvangst van het publiek uit de voormalige Grote Startplaats en valpartijen. Het wordt bar en boos richting Zeeland. We zien mensen hun auto’s en campers in vluchten voor de hoosbuien. Op Neeltjes Jans klaart het op. Greipel wint in zonneschijn op de aankomst in zee.

Maandag 6 juli

In Antwerpen een mooi Village voor het Steen, het oude stadskasteel. Er wordt nog veel gespeculeerd over de mogelijkheid dat Tom Dumoulin op de Muur van Huy alsnog de gele trui kan pakken. Het geeft veel aan over de geelhonger in Nederland, maar volgens mij is het niet realistisch, te veel gevraagd. De rit brengt de hel van een gewone, brede weg, zonder keien, zonder obstakels. Dumoulin en Cancellara zijn de grootste slachtoffers van de afschrikwekkende valpartij in de nerveuze aanloop naar de Waalse Klim. Het is nog maar een dag na de jubel om de uittocht uit Utrecht. Dat is de Tour.

Ik zie het allemaal thuis voor de tv gebeuren. Het ontmantelen van de tentoonstelling Hôtel Héroique in het oude Postkantoor op de Neude maakte een terugkeer naar Utrecht noodzakelijk. Ik zie dat de meeste podia alweer zijn afgebroken. Maar de euforie hangt nog in de straten.

Dinsdag 7 juli

Langs de Noord-Franse kust naar Saint-Valéry sur Somme, verblijfplaats voor twee nachten. Radio Monte Carlo is andermaal de best mogelijke zender. Het wordt een bijzondere race. Ik denk dat ik net op tijd ter plekke ben om de finish op televisie te zien. Nog vijf kilometer, nog vier…Ik parkeer in het dorp aan de riviermonding. Dan blijkt dat er geen een café, noch brasserie een televisie aan heeft met de Tour. Hebben ze er in Frankrijk geen belangstelling meer voor? In de auto hoor ik dat Tony Martin de etappe en de gele trui heeft gewonnen. De gevreesde keien voor Cambrai hebben geen enkele favoriet schrammen opgeleverd.

Woensdag 8 juli

Terug in de Tour als gewoonlijk, zo voelt het. De miezerige regen en de windvlagen voor Arras accentueren nog maar eens hoe wonderlijk de opening in Utrecht was, met al die warmte.

Prudhomme c.s. hebben veel aandacht besteed aan een détour des memorails, een omweg langs de enorme erevelden van de Grande Guerre ’14-’18. Ik herken ze van vele Touren terug. Volgend jaar zullen we er weer langs trekken. In Amiens is Greipel de goede Duitser.

Tekst en foto's: © Jeroen Wielaert