Woensdag 20 november 2019

Blog - Prachtig die nominaties voor wereldkampioenen Twan van Gendt (BMX) en Harrie Lavreysen (sprint baan) bij de mannen, maar in de huidige opzet van de Renner van het Jaar-verkiezing maakten zij natuurlijk geen schijn van kans op de Schulte Trofee. Net als Kirsten Wild - die met haar erelijst vol wereldtitels en Europese titels op de piste - al jaren de Keetie van Oosten Hage Trofee ziet gaan naar de pure wegrensters. Nu is de concurrentie ook moordend bij de Nederlandse vrouwen, met al die geweldige prestaties op de weg, maar het doet geen recht aan de rijke loopbaan van Wild dat ze elk jaar voor een ander klappen mag.

Appels met peren vergelijken dat is de Renner van het Jaar-verkiezing natuurlijk al jaren. En nee, er gaat nooit iemand met de prijs naar huis waarvan je denkt, die heeft deze trofee helemaal niet verdiend. Maar er blijven ook elk jaar mensen aan een tafel in Den Bosch zitten, die ook een prijs verdiend hadden. Moeten we daarom niet het Australische systeem overwegen, waarbij de coureurs per discipline een prijs uitgereikt krijgen? Zowel voor de oud-renners verenigd in de Club 48 als voor de wielervolgers geldt immers toch dat de weg hun belangrijkste focus heeft. En dus zal het  niet snel gebeuren dat een niet-wegrenner met de hoofdprijs gaat lopen. Het was logisch geweest dat ook (bijvoorbeeld) Harrie Lavreysen, Kirsten Wild, Twan van Gendt, Laura Smulders, Anne Terpstra en Mathieu van der Poel (als MTB'er) een prijs hadden ontvangen. En waarom niet Van der Poel nog een keer als beste veldrijder en wellicht wel beste wegrenner. En Annemarie Worst of Lucinda Brand als beste veldrijdster? En laten we de zeer succesvolle para-cyclists niet vergeten. Doet dat niet veel meer recht aan de prestaties van al deze sporters in hun afzonderlijke takken van sport? Zeker nu Nederland zo geweldig presteert in alle takken van de wielersport.

Roy Schriemer