Ceylin Alvarado was helemaal gesloopt na afloop, maar al snel kwam de grote glimlach terug op haar gezicht: "Het voelt ongelofelijk dat ik hier in de regenboogtrui zit. Ik heb er nauwelijks woorden voor wat me vandaag overkomen is. De mensen van mijn team schreeuwden naar me dat ik als eerste de laatste brug op moest, maar Annemarie gaf me de ruimte niet. De sprint begon in de laatste bocht, we deden allebei ons best. Ik probeerde zo snel mogelijk te sprinten. Ik kon versnellen en Annemarie viel toen stil. Een deel van me is niet verbaasd dat ik vandaag kon winnen, een ander deel wel. Ik was niet zeker of ik deze race ook in de sprint kon winnen.” Voorlopig kan ze niet inschatten hoe het haar loopbaan gaat veranderen. “Het voelt nu al anders. Ik heb nog nooit zoveel  aandacht gehad. Ik ga mijn seizoen afsluiten als de renster die ik tot nog toe was. Er zal aan mijn manier van rijden niets veranderen, maar ik ga hier wel heel erg van genieten. “

Ze had de afgelopen weken niet gewerkt aan haar sprint. “ De sprint voor de winst is in het veldrijden vaak geen echte sprint puur op snelheid. Je bent vaak vermoeid. Ik had vandaag een geweldige wil om te winnen. Ik gaf nooit op. Dat heeft me dit succes gebracht. Na afloop kwamen alle emoties eruit, vermoeidheid en heel veel gelukzaligheid  “

Worst ontgoocheld

Annemarie Worst was zwaar ontgoocheld na afloop van het wereldkampioenschap. Ze liet zich troosten door haar tweelingzus en stond kort de pers te woord. Waar ze normaal gesproken telkens de sprint won van Alvarado, zag ze de Rotterdame nu voorbij komen in de laatste honderden meters. “Ik had vandaag simpelweg de benen niet. Het was zwaar geweest om telkens de kop te veroveren. Ik wilde ook als eerste de laatste brug op. Ik zat op zich ideaal voor de sprint, maar terwijl we bezig waren, voelde ik dat ik kracht verloor. En toen kwam Ceylin voorbij. Ze was sneller.” De Nunspeetse baalde daar enorm van. Het parcours  was volgens haar zwaarder dan verwacht. “Het parcours liep slecht, het was heel hobbelig. Naar het einde toe kwam er ook steeds meer wind. Mijn wedstrijd was tot de sprint heel goed, je had hier veel kracht nodig en dat had ik lang. Tot in de laatste meters.”

Alvarado en Worst lieten Lucinda Brand steeds terug komen. “Het lukt ons twee keer om bij haar weg te rijden en toen wisten we dat we beter waren. Het was daarom niet belangrijk meer om van haar weg te rijden. Ik had vertrouwen in de goede afloop totdat ik de kracht voelde wegstromen en Ceylin me voorbij kwam. “   Worst had een bloedende knie na afloop na een val. “Maar dat speelde geen rol, ik voelde dat na de wedstrijd pas.”

Lucinda Brand:  ‘Op kracht verslagen’

Na haar tweede plek van vorig jaar was er nu brons voor Lucinda Brand. “Het was een zwaar gevecht. Het was vandaag lastig, soms moest ik ruimte toestaan op de anderen. Een echte tegenslag was dat ik na een val van fiets moest wisselen. Dat kostte veel energie, ook op weg naar de post. Ik had geluk dat ik daarna terug kon komen. Ik was niet volledig dood, maar het zal zeker niet geholpen worden.  Ik probeerde de wedstrijd in mijn voordeel om te draaien, maar deze jonge meiden waren en sterk en technisch beter. Daar wisten ze energie mee te sparen. Annemarie heeft elk jaar een stap gezet, ze liet vorig jaar al zien wat ze kon en was constanter. Ceylin maakte een flinke stap. Ze is gegroeid als renster. Het is imponerend dat ze een seizoen lang sterk waren.” Na het zilver van Bogense opnieuw een teleurstelling. “Maar wel een andere teleurstelling. Ik werd nu op kracht verslagen, vorig jaar niet. Dat is een groot verschil.  Je rijdt altijd voor het goud, maar ze waren beter. “

1. Ceylin del Carmen Alvardo (Ned), 2. Annemarie Worst (Ned), 3. Lucinda Brand (Ned), 4. Katherine Compton (USA), 5. Yara Kastelijn (Ned), 6. Evie Richards (Gbr), 7. Eva Lechner (Ita), 8. Ellen van Loy (Bel), 9. Laura Verdonschot (Bel), 10. Marlene Petit (Fra)