Teks: Roy Schriemer

In 2020 – het jaar dat het wielrennen door COVID lang stil lag en vervolgens een logistieke uitdaging werd – debuteerde Dumoulin in de zwart-gele kleuren van zijn nieuwe ploeg. Het leek een ‘match made in heaven’. Arthur van Dongen: ‘’Een samenwerking tussen de beste renner van Nederland en de ambitieuze Nederlandse topploeg Jumbo-Visma. Tom was  het ideale uithangbord voor de ploeg, een renner die bij een groot publiek bekendheid geniet. Zijn komst paste bij de ambitie dat we de Tour de France wilden winnen. Daar hadden we meer kopmannen voor nodig. Tom paste in dat plaatje en was ook zonder meer de meest bekende Nederlandse renner. De samenwerking heeft hem en ons niet gebracht wat we er vooraf van verwachtten. Dit jaar was zijn bijdrage aan de uiteindelijk behaalde Tourzege eigenlijk nihil. Belangrijk was hij wel in de Tour de France van 2020, waar Primoz Roglic lang het geel droeg en hij zelf uiteindelijk zevende werd in het klassement. En in de door Primoz gewonnen Vuelta van dat jaar was zijn bijdrage heel voornaam, al zou hij uiteindelijk de ronde niet uitrijden. Maar in een regenetappe in het begin van de wedstrijd heeft hij Primoz – die te ver van achteren zat – echt op sleeptouw genomen en zijn klassement gered. Hij heeft zich daar helemaal uit elkaar getrokken. Ik denk niet dat Roglic eindwinnaar was geworden zonder die bijdrage.’’

Zo besloot Dumoulin dat eerste jaar van de nieuwe samenwerking hoopgevend. Het begin van 2021 was dat niet. Een paar dagen nadat Jumbo-Visma de ambities van Dumoulin de wereld inzond – perspresentaties gingen nog niet door COVID – verliet de Limburger het trainingskamp. ‘’Het was duidelijk dat Tom niet gelukkig was als wielrenner. Dat heeft iedereen meegekregen en zeker wij bij de ploeg. Hij is toen een hele tijd van de fiets geweest en vroeg ook echt om even met rust gelaten te worden, iets wast de ploeg gerespecteerd heeft. Toen het weer begon te kriebelen bij Tom en hij zich weer kon opladen om renner te zijn, is er in samenspraak met hem gekeken naar zijn doelen. Onze sportieve manager Merijn Zeeman heeft daar veel tijd aan besteed. De ploeg stond daarbij open voor Toms ideeën, want de motivatie moet toch uit de renner zelf komen. Hij wisselde van trainer en leek gebrand op een herstart van zijn loopbaan. Dat was ook zo, want hij maakte van de Olympische Spelen een nieuw droomdoel en bevestigde toen nog eens dat hij als tijdrijder enorm getalenteerd is. Het was heel knap dat hij zilver wist te behalen in Tokyo na die periode waarin hij de tijd had genomen een nieuwe richting te vinden. Ook in de Benelux Tour van dat jaar maakte hij indruk op mij. De eerste dag liet hij zich in een waaieretappe in Friesland nog verrassen, maar daarna maakte hij – vooral bergop – een zeer sterke indruk. Een prestatie die hij graag door had willen trekken richting het WK in Vlaanderen, maar door een val zat het seizoen er toch ook weer  eerder op dan gedacht.’’

Het jaar daarop werd een seizoen dat eerder eindigde dan gedacht. Na de Giro d’Italia – die hem als klassementsrenner niet bracht wat hij ervan verwacht had – besloot Dumoulin alles op het WK tijdrijden in Wollongong te zetten. Maar uiteindelijk ontbrak het hem aan de motivatie om alles nog een keer opzij te zetten voor dat doel. Het Nederlandse publiek zag hem nog bij het NK Tijdrijden in Emmen naar zilver snellen, maar kort daarop hakte hij de knoop door. ‘’De rode draad door zijn jaren bij Jumbo-Visma was toch de worsteling van Tom waar het ging om zijn intrinsieke motivatie om kopman in een grote ronde en/of bekende Nederlander te zijn.  Maar die hangt voor mij ook samen met alle pech die hij heeft gehad. Zoals die val op training na de Benelux Tour, waarin hij juist weer zo sterk had gepresteerd. Dit jaar het telefoontje net voor de Strade Bianche, dat hij COVID-19 had opgelopen. Hij heeft in zijn loopbaan ook de nodige pech gehad, bij Sunweb natuurlijk ook al zijn knieblessure. Hij heeft in die periode, die volgde op de successen van 2017 en 2018, ook veel tijd gehad om na te denken. Misschien wel te veel.’’

Want nadenken dat hoorde bij Dumoulin. ‘’Tom was altijd al een renner die over alles goed nadacht. Hij wilde alles wat hij deed goed voor zichzelf onderbouwen en dubbelchecken. Er werd niets aan het toeval overgelaten, hij was er volle bak mee bezig en  zette altijd de puntjes op de i. Dat vroeg hij van zichzelf en zijn omgeving. Ik ken hem al vanaf het begin van zijn loopbaan. Bij het Rabobank DT was die eigenschap nog niet zo zichtbaar, al moet ik zeggen dat hij toen vooral met Piet Kuys op pad is geweest. Ik heb wel onder meer Olympia’s Tour met hem gedaan. Bij Sunweb was die gedrevenheid van hem al heel aanwezig en dat zag ik bij Jumbo-Visma toch ook weer. Het was een voorrecht om hem te coachen, we konden veel tegen elkaar zeggen. Zijn passie en drive waren iets waar ik met bewondering naar heb gekeken.’’ Van Dongen denkt dat zijn kwaliteiten als ronderenner misschien te veel gevraagd hebben van Dumoulin. ‘’Ik denk dat Tom in dat proces van zijn Girozege in 2017 en zijn tweede plek in de Tour de France van 2018 misschien wel ronderenner is geworden tegen wil en dank. Zijn hart lag wellicht meer bij het tijdrijden en het rijden van klassiekers en korte etappekoersen. Hij wilde graag de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik rijden, maar dat paste niet altijd in zijn programma. Wil je in een grote ronde excelleren, dan moet je een groot deel van het jaar als een monnik leven. Je bent veel van huis ook door hoogtestages. Dat is mentaal heel zwaar. Neem daarbij toch ook nog die tegenslagen. Tom staat te boek als een ‘golden boy’ maar het ging niet altijd van een leien dakje natuurlijk.’’

Dat Dumoulin uiteindelijk besloot helemaal met de sport te stoppen, kwam voor Van Dongen niet meer als een verrassing.  ‘’Het was het goede moment om er een punt achter te zetten. Je kunt achteraf zeggen dat Tom Jumbo-Visma niet gebracht heeft wat we ervan verwacht hadden en ook Tom kwam bij ons met heel andere verwachtingen. Je bent zo goed als je laatste wedstrijd, zegt men wel eens. Maar ik denk dat je daar de loopbaan van Tom mee te kort doet. Ik hoop nu vooral dat hij voor de wielersport behouden blijft. Tom Dumoulin is en blijft een icoon waar het wielrennen veel aan te danken heeft. Het is aan hem om te bedenken hoe hij die toekomst vorm wil geven. Misschien kan hij voortborduren op zijn Tour du Dumoulin, waarmee hij het Nederlandse wielrennen en de liefde voor de koers bij jongeren wil stimuleren. Hij heeft voor de grap wel eens tegen me gezegd dat hij koersdirecteur van de Amstel Gold Race zou willen worden. Daar zou hij een mooi uithangbord voor zijn.’’

Foto: © Sportfoto

LEES OOK:

Deel 3: Thuis in Keep Challenging filosofie

Deel 2: Geen stappen overslaan

Deel 1: Het prille begin