Tekst: Dan Rolandus

‘’Ik zou uiteraard graag weer willen winnen, want het was heel mooi om een jaar lang in de kampioenstrui te mogen rijden’’, geeft Jens van den Dool aan dat het genieten was in de criteriums en de overige wedstrijden om met de nationale trui om zijn schouders in beeld te rijden en ook nog eens tot goede prestaties te komen. ‘’Dat zou ik graag weer een keer willen.’’

Verwachtingen bijgesteld

Jens van den Dool is over het verloop van dit seizoen gematigd tevreden, ziet zijn goede rijden niet terug in de uitslagen. ‘’Het gaat niet slecht, maar ook niet uitmuntend’’, laat de huidige leider in het tussenklassement van de Kalas-Clubcompetitie weten. ‘’Als je naar de uitslagen kijkt of naar de ranking hoeveel punten ik op het totaal heb gepakt dan gaat het best goed, maar als je het vergelijkt met vorig jaar dan is dat toch wel minder.’’ De coureur van GRC Jan van Arckel behaalde in 2024 naast de nationale titel voor elites zonder contract verder een overwinning in de Omloop der Zevenheuvelen en vervolgens tussen onder meer de semiprofs ereplaatsen in de Arno Wallaard Memorial (tweede), de Omloop van Simpelveld (vijfde), Slag om Woensdrecht (vijfde), de Omloop van de Houtse Linies (zevende), Omloop van Valkenswaard (vierde), Eurode Omloop (achtste) en de Ronde van Midden-Brabant (dertiende). ‘’Dat waren prima resultaten die je je achteraf pas begint te realiseren. Dat waren prestaties als clubrenner vaak koersen tussen de ‘conti’s’. Door mijn ervaring bij een continental-team (twee jaar bij Delta Cycling Rotterdam en drie jaar bij Metec, DR) ben ik misschien niet helemaal de doorsnee clubrenner, maar ik ben wel supertrots hoe ik vorig jaar tussen de continentalen heb kunnen meedraaien voor een hoge klassering. Op het moment dat je in het seizoen 2024 gewoon je wedstrijden reed realiseerde je niet dat het zo goed ging, maar achteraf realiseer je dat je eigenlijk een superseizoen hebt gedraaid. Nogmaals, het gaat dit seizoen ook niet slecht, maar het is niet super, heb nog niet gewonnen. Kennelijk is het niet winnen in mijn hoofd gaan zitten. Na het super jaar 2024 heb ik een heel goede winter gedraaid, dus ik dacht er voor dit jaar nog een stapje bovenop te kunnen doen en dat is tot nu toe niet helemaal gelukt. Hiervoor ging het namelijk elk jaar een stapje beter, dat gevoel heb ik nu nog niet. Ik ben in die periode niet ziek geweest, ben verschoond gebleven van valpartijen en ik heb ook geen malheur aan mijn fiets gehad. Dus wilde ik de progressie ook dit jaar doortrekken, maar dat is tot op heden nog niet helemaal gelukt. Misschien ben ik voor mezelf het seizoen wel met te hoge verwachtingen ingegaan. Ik ben de verwachtingen nu wel een beetje aan het bijstellen.’’

Fabio Jakobsen

Jens van den Dool besloot aan het einde van het seizoen 2021 om uiteenlopende redenen te stoppen met wielrennen. ‘’Dat ik ben gestopt was een combinatie van factoren. Allereerst was er de Corona. Ik zat toen met mijn 22 jaar eigenlijk op een leeftijd van erop of eronder. In die periode vielen een tijdlang alle wedstrijden weg. Dan realiseer je je dat ik ook voor de corona niet voldoende heb laten zien om een stap hoger te maken. Ik was dus niet goed genoeg. Op een gegeven moment kom je voor de keuze te staan, of volle bak doorgaan met fietsen of mijn studie HBO-management en Ondernemerschap afronden en vervolgens door te pakken op een maatschappelijke carrière. Maar eigenlijk was de grootste factor dat Fabio Jakobsen crashte in de Ronde van Polen (op 5 augustus 2020 met Dylan Groenewegen, DR). Fabio is een heel goede vriend van ons. Mijn broer Kelvin en ik trainden regelmatig samen, maar nu hij in Zuidland woont is het verder weg, dus wat minder. Wij gingen een dag later na het ongeluk met Metec van start in de Ronde van Tsjechië. Ik heb daar de hele meerdaagse met angst en verdriet achter het peloton aangehangen. Niet veel later brak mijn vader bij een lokale wielerwedstrijd zijn nek. Zowel die crash van Fabio als dat ongeluk met mijn vader zijn er bij mij flink ingehakt. Het ging er in de eerste wedstrijden na corona meteen hard aan toe omdat iedereen erin vloog. Daardoor zat ik best met wat angst op de fiets. Dit alles heeft er vooral voor gezorgd dat ik het plezier in het fietsen had verloren. Ik heb vervolgens in 2022 een stapje teruggedaan naar de club van Jan van Arckel, ben toen stilaan weer begonnen met fietsen. Ik had me bij de club in een handjevol wegwedstrijden met voldoende punten ongemerkt geplaatst voor het NK 2022 op de VAM-berg. Ik durfde vanwege de angst niet te starten in een grote klassieker of op het NK en ben ook niet gegaan. Het was vooral de angst die toen speelde. Ik heb in 2023 weer wat klassiekers gereden en ben zo mondjesmaat weer van die angst afgekomen waarna ik vervolgens in 2024 een topseizoen heb gedraaid.’’

Zekerheid

Jens van den Dool had na het goede jaar 2024 niet te klagen over belangstelling van andere teams, maar hij koos er uiteindelijk voor om Jan van Arckel trouw te blijven. ‘’Tijdens de zomer van 2024, richting het einde van het seizoen, zijn er een aantal continentale teams bij me geweest en hebben geïnformeerd of ik interesse had om de stap opnieuw te wagen. Ik heb daarvoor zelf geen initiatief ondernomen, gewacht of er misschien wat op mijn pad zou komen. Ik had in 2024 een super goed seizoen, heb het bij de club goed naar mijn zin en ik werk 4,5 dagen in de week. Ik heb een commerciële binnendienstfunctie. Ik noem het accountmanager zonder dat je de deur uit gaat. Ik zit de hele dag op kantoor bij een bedrijf dicht in de buurt. Dat is een bedrijf dat voor sportevenementen allerlei artikelen levert. Ik rijd best wel wat wedstrijden met rugnummers die ik zelf heb mogen leveren, zo ook op het NK in Roden. Ik heb nu een mooie combinatie van werk en goed fietsen op dit niveau. Ik kan daarnaast voldoende tijd doorbrengen met mijn vriendin, familie en vrienden. Dat vind ik nu een hele mooie combinatie waar ik heel tevreden mee ben. Ik ben continental-renner geweest, ik weet hoe dat is. Ik zie mezelf niet teruggaan naar 16 of 20 uur fietsen en dan nog continental renner zijn. Er komen niet alleen meer verplichtingen bij kijken, zoals iets meer koersen, iets meer trainen, maar ook gewoon dat een ploeg meer van je verwacht en dat je toch een beetje van je vrijheid inlevert. Ik zie mezelf niet half continental renner zijn en half werken. Dan denk ik dat dit allebei helaas net niet gaat. Met mijn leeftijd (26) volledig continental wielrenner zijn met niet zo’n hoog salaris is gezien richting de toekomst voor mij even geen optie.’’

Vastberaden en zekerheid

De inwoner van Hoogblokland beseft ook dat hij met zijn 26 jaar voor een sporter in de bloei van zijn leven zit en voor een dilemma stond welke stap hij moest ondernemen. ‘’Ik vind de wijze waarop ik nu mijn sport bedrijf naast mijn werkzaamheden naar mijn gevoel de beste zijn’’, zegt de werknemer van Prom’es B.V. in Bleskensgraaf vastberaden. ‘’Wat ik zeg, of ik wil het op deze manier doen of ik zou beroepsrenner willen zijn zodat ik er volledig van kan leven. Dat gaat op continental-niveau in Nederland helaas niet kunnen. Ik ben ook weer niet goed genoeg, of heb nooit kunnen bewijzen dat ik het profniveau zou aankunnen dat ik er wel echt van kan leven. Dus blijf ik doen wat ik nu doe, dat is de optie die overblijft. Natuurlijk heeft het profwielrenner worden wel een aantal keren door mijn hoofd gespookt, van joh, moet ik nog niet één of twee jaar conti rijden. Misschien gooi je alles er nog eens op en lukt het alsnog, juist omdat ik nu in de bloei van mijn leven zit. Misschien heb ik op deze leeftijd mijn kans en heb ik deze kans een paar jaar terug door omstandigheden niet kunnen krijgen. Dan neem je weer zo’n groot risico, want als het niet lukt moet je daarna weer met je maatschappelijke carrière beginnen. Dat durf ik niet aan. Het is een moeilijke overweging, want ik zit nu bij de club met heel wat jonge jongens, die super ambitieus zijn en dromen om continental-renner of misschien wel prof te worden. Die mannen verklaarden mij een beetje voor gek dat ik een paar ploegen heb afgewimpeld. Maar wat ik zeg, ik heb het meegemaakt. Dat is enerzijds een voordeel en anderzijds een nadeel. Het voordeel is dat je weet waar je aan toe bent of wat je aangaat en wat je ervoor moet doen en voor laten. Het nadeel is dan weer dat je ook de minder leuke kanten van het fietsen op dat niveau hebt meegemaakt en je weet hoe dat kan zijn.’’

GRC Jan van Arckel

Jens van den Dool (26) maakt deel uit van de amateurequipe van Jan van Arckel met verder onder anderen Jost van de Streek, Thijs Wemmers, Evan Terlouw, (allen beloften), Noel Luijten Kelvin van den Dool, Bram van Herk, Delano Swenne, Serginho Wilshaus en de Amerikaan Peter Moore. ‘’In de jaren dat ik uitkwam voor Metec reden we klassiekers waaraan soms ook Jan van Arckel met een eliteploeg aan de start kwam. Dat niveau was toen niet zo best, want halverwege koers stond bijna de hele ploeg al langs de kant. JvA is volgens mij in 2021 of in 2022 met de eliteploeg een nieuwe weg ingeslagen. Er is een heel nieuwe ploegleiding en staf gekomen en er zijn toen best wel enkele jongens vanuit de junioren naar de beloften overgekomen. Vanuit de conti’s zijn mijn broer Kelvin en ik bij Jan van Arckel gekomen. De ploeg is jaar na jaar doorgegroeid en dat bracht vorig jaar bij elkaar mooie uitslagen met zich mee. De staf en de ploegleiders (onder andere Marco Luiten, Rob Kroonen, Anton Tak en tot vorig jaar Rob de Zeeuw, DR) zijn de mensen die de laatste jaren het voortouw van de ploeg hebben genomen en de kar nog trekken.’’

Met goede vorm naar NK

Jens van den Dool, die afgelopen zaterdag tijdens het criterium van Groot-Ammers in zijn rood-wit-blauwe kampioenstrui zijn eerste seizoenzege boekte, gaat met veel vertrouwen naar het NK voor elites zonder contract in het Drentse Roden. ‘’Ik zou uiteraard graag willen winnen. Je weet niet hoe mooi het is om in het rood-wit-blauw rond te mogen rijden’’, gaat de winnaar van de AGU Clubcompetitie 2024 verder. ‘’Dat zou ik graag nog een keer willen. Ik heb de ambitie om te winnen en ik denk dat het qua vorm wel goed zit. Ondanks dat ik een periode wat minder wedstrijden heb gereden, maar wel veel heb getraind. In de week van Hemelvaart was ik van donderdag tot en met woensdag vrij. Ik heb in die week veel trainingsuren gedraaid. Ik denk wel dat de wedstrijd voor mij lastiger zal worden dan vorig jaar op de VAM. De VAM is het beste parkoers van Nederland dat mij het beste ligt. Ik ben absoluut geen klimmer, maar ik ben wel goed en explosief in korte klimmen van één à twee minuten, die kan ik goed aan. In Roden is het een vlakke wedstrijd dus zal het een stuk tactischer worden of wat moeilijker zijn om het verschil te maken. Als het hard waait of heel warm is zou mij dat goed helpen. Ik ben zeker geen renner die het in de sprint kan afmaken. Misschien wegkomen in een grote groep en het spel dan tactisch proberen uit te spelen. Dat lukte onlangs nog in Sittard-Geleen, een wedstrijd in de clubcompetitie. Dat was ook op een vlak parkoers. Daar zat ik met de tweede plaats op een haar na van de overwinning. Ik moet het van een dergelijk scenario hebben. Ik ga geen massasprint of een sprint van een grote groep winnen. Ik hoop op een NK met veel wind en warme omstandigheden. Dat zal meehelpen om er een zware wedstrijd van te maken. Dan komen meestal ook de sterkste renners bovendrijven.’’

Arno Wallaard Memorial

Jens van den Dool heeft na het NK een druk wielerprogramma. ‘’Ik ga veel criteriums rijden, op 5 juli de ploegentijdrit voor de clubcompetitie in Gilze en ik wil op 5 juli weer goed zijn in de Omloop der Zevenheuvelen. Na de vakantie hoop ik goed te zijn in de Eurode Omloop en wat losse klassiekers zoals de Arno Wallaard Memorial en tot slot is ook het NCK in Dronten altijd een doel met Jan van Arckel. Ik hoop echt dat de Arno Wallaard Memorial op 27 september alsnog kan doorgaan. De vader van mijn vriendin Anouk is één van de drijvende krachten van de Arno Wallaard Memorial. Ik heb Anouk vorig jaar enkele maanden na de Arno Wallaard Memorial leren kennen. Ik werd toen tweede en die tweede plaats stak ergens altijd een beetje. Op het moment dat Anouk mij voor het eerst vertelde wat haar vader en eigenlijk ook de rest van de familie voor de AWM doet, begon die tweede plaats nog eens extra te steken. Daarom hoop ik dat deze mooie klassieker aan het einde van het jaar alsnog kan doorgaan en ik dan wellicht nog een kans krijg om revanche te nemen. Vorig jaar werd de klassieker vanwege een valpartij ingekort naar een kleine ronde, maar met de ‘normale’ grote ronde komt de wedstrijd langs mijn huis in Hoogblokland. Ik herinner me nog dat het bij mijn eerste deelname als eerstejaars belofte flink waaide. Door de wind was het peloton in waaiers uiteengevallen. Ik reed tijdens de eerste grote ronde in de tweede waaier en heb bij de passage van Hoogblokland door het hele dorp op kop gereden. Eenmaal het dorp uit moest ik even flink bijkomen van die inspanning, ik was wat te enthousiast geweest, ha, ha.’’

Foto's: © Sportfoto en Dan Rolandus.