Tekst en openingsfoto: Dan Rolandus

‘’Ik ben 85 jaar en vind het tijd om te stoppen’’, zegt de nog altijd vitale en ad-rem reagerende Mels de Kievit vastberaden. ‘’Ik heb jaren gehad dat ik honderd wedstrijddagen per jaar van huis was om te speakeren. Het is ’s-middags wegrijden naar de locatie, ’s-avonds weer thuis, vervolgens de bus schoonmaken en twee dagen later weer op pad. Je bent altijd in de weekenden, vooral in de vakantieperiode, naar de koers. Maar ook naar etappekoersen zoals voorheen de Ladies Tour, de Ster Elektro Tour, een aantal van Olympia’s Tour, de Ronde van Nederland. Allemaal met de bus van WielerRevue. Dan was je zoveel keer op pad, hartstikke gezellig hoor, maar als je ’s-zondagsavonds thuiskwam, zeiden de jongens: Daar komt vader weer om spek te snijden. Toch is dat niet de reden, want Jenneke (al 61 jaar de echtgenoot van Mels, DR) gunde me dit wel, maar je moet toch een keer zeggen ‘het is mooi geweest’. In principe zijn er weinig mensen die het met een dergelijke hobby naast de dagelijkse werkzaamheden zo lang volhouden. Als je gezond bent kan je het blijven doen natuurlijk. Maar ik heb nu gezegd dat het op mijn leeftijd genoeg is. Ik ben destijds klein begonnen en ik eindig klein op 4 oktober met de Koeienvlaaientijdrit in Noordeloos. Dat wordt met al die gezelligheid een mooi decor om te stoppen.’’

Wielrenner en masseur

Voordat Mels de Kievit zich aan de micro waagde tijdens een wielerkoers was hij zelf actief als amateurwielrenner. Zo kwam hij rond de jaren 1960 uit met onder andere de Zuidlander Arie den Hartog (de latere meesterknecht van vijfvoudig Tour de France winnaar Jacques Anquetil), de schaatsende wielrenner Rudie Liebregts, Nico Lute, Dirk Vroege (Jan van Arckel), Rien de Roon en Gerrit de Wit, de Westlander Kees van Schie, Hoeksewaarders als Ad van Haren en Henny Goud en bij de nieuwelingen André van Middelkoop en John Kambeel (huidig jurylid). Na zijn actieve wielercarrière trad Mels de Kievit op als masseur. ‘’Ik ben 1962 tot en met 1972 ruim tien jaar masseur geweest van niet de minste renners. Totdat gezeik in België begon met die dopingtoestanden. Als de politie zich in de koersen in België meldde, zag je zomaar een aantal renners die ik onder mijn handen had wegvluchten. Toen ik thuiskwam zei ik tegen mijn vrouw dat ik er mee ophield, want dadelijk zit ik ook in het cachot in België. Ik wilde wat anders. Zo ben ik met kleine dingetjes begonnen bij De Hoekse Renners. Ik begon tijdens de koersen van de club wat te ‘lullen’ door de micro. De toenmalige microfonisten zeiden dat zij bij de club nog best een mannetje konden gebruiken en ik wel kon speakeren. Het begon als een geintje. Hennie Goud en Piet Boogerd, een voormalige politieagent in Strijen, stonden aan de micro. Ik ben toen begonnen met speakeren. Dat moet begin 1970 zijn geweest. Ik heb dat eerst twee jaar zonder licentie gedaan, maar was wel bij de KNWU aangesloten. Ik moest de jurycursus gaan volgen, want je ben tenslotte lid van de jury. Ik heb bij Chris Delbressine, een oude microfonist, de jurycursus gevolgd. Ik ben op mijn 65-ste anderhalf jaar gestopt. Ik ben wel jurylid gebleven. Maar hoe gaat dat, ik kwam met de wielerbus bij de criteriums, dus kwamen ze telkens bij mij om me aan te moedigen weer te gaan speakeren. ‘Kom toch weer mee lullen’, je zit toch in de bus. Ik ben toen toch weer begonnen, tot nu toe. Je raakt wel criteriums kwijt die je eerst hebt gedaan. Logisch, want je bent er een poos bent uit geweest. Het is begrijpelijk dat ze dan toch iemand anders gaan vragen.’’

Man met Witte Pet

Mels de Kievit is als speaker 54 jaar lang door Nederland getrokken om diverse wielerwedstrijden te bezoeken zoals etappekoersen, nationale kampioenschappen en criteriums. ‘’Ik heb natuurlijk een heel mooie tijd beleefd in de Hoekse Waard met koersen in elk dorp van het eiland zoals de Ronde van ’s-Gravendeel, de Nacht van ’s-Gravendeel, de Ronde van Puttershoek, de Ronde van Strijen, zelfs van Strijensas, de Ronde van Oud-Beijerland, de Ronde van Piershil, de Ronde van Zuid-Beijerland, de Ronde van Heinenoord, de Ronde van Numansdorp, maar ook alle rondes in Rotterdam die gesponsord werden door Het Vrije Volk zoals de Coolsingel, Kralingen en Charlois. De Ronde van Lekkerkerk is ook altijd een spectaculaire ronde geweest en ik heb vanaf de eerste Profronde van Oostvoorne aan de micro gestaan. Ik weet nog goed dat Bob Braber aan mij vroeg: ‘Mels, mag ik een kaart maken dat men voor de sponsoring kan inschrijven en dat die man met de ‘Witte Pet’ ook weer naar Oostvoorne komt.’ Ik zei doe maar. Toen ik ben gestopt met de Profronde van Oostvoorne is Cees Maas voor mij in de plaats gekomen. Ik stelde wel mijn wielerbus beschikbaar. Op het moment dat ik weer aan de micro kwam, konden ze mij in Oostvoorne natuurlijk niet meer terugvragen. Als je gestopt ben, dan ben je gestopt. Ik bewaar ook mooie herinneringen aan Ahoy op Zondag. Ik heb daar tien jaar lang een prachtige tijd meegemaakt. Elke zondagmorgen in de winter tot in de maand maart. Als ik in maart uit Ahoy kwam, ging ik zondagsmiddags direct door naar Oosterhout voor de eerste Ronde van de Molen. Dan kwam je buiten en scheen de zon, had je daarvoor vanaf 10.00 uur tot in de middag in Ahoy gezeten. Mijn vrouw Jenneke ging altijd mee. Ik heb met Charles de Caluwe, Gaby Minneboo en Martin Venix prachtige momenten meegemaakt in Ahoy. Ik heb nog foto’s van Zesdaagsen uit de eerste periode, stond ik in Ahoy samen met Cees Maas aan de micro. Daarvoor nog met Chris Delbressine, de nestor, mijn leermeester in Ahoy. Ik deed de amateurs en Cees de profs. Toen Delbressine is gestopt met speakeren ben ik ‘Ahoy op Zondag’ gaan doen. Dat deed ik om de week met Cees Maas. Peter Post en Peter Bonthuis voerden in die periode de directie van de Zesdaagsen. Het was ook niet makkelijk onder Post, want je deed het niet gauw goed. Ik heb jaren de Zesdaagse gedaan tot de laatste Zesdaagse in de oude setting, met toen nog een baan van Siberisch hout.’’

Wisselwerking/Medewerking

Mels de Kievit heeft zijn hobby als speaker in koers naast zijn werkzaamheden gedaan in de periode dat hij voor zijn pensioen nog als onderhoudsmedewerker werkzaam was bij de Woningstichting ’s-Gravendeel (tegenwoordig HW Wonen). ‘’Ik heb echt nog in ’s-Gravendeel gewerkt met Arie van Ham als mijn chef. Arie was een oud-renner, die nog aardig kon fietsen. Het Stichtingsbestuur gunde mij dat de wielerbus op het bedrijfsterrein mocht staan. Er was een carport voor mij gebouwd waar ik een klein huurtje voor betaalde. Het belangrijkste was dat ik mijn werk goed deed, de eventuele storing oploste. Ik was ook storingsmonteur. De Woningstichting van ’s-Gravendeel is voor mij natuurlijk altijd goud waard geweest. Ik moest met de bus overal naar toe. Ik reed op een woensdagmiddag naar Noord-Limburg naar de koers en dan kwam je ’s nachts thuis, maar ik was de andere morgen weer om 08.00 uur op de zaak. Bij de Woningstichting heb ik van al mijn collega’s honderd procent medewerking gehad. Ik heb daar zo ’n 25 jaar een mooie tijd meegemaakt, anders had ik het wielerwerk nooit naast mijn werkzaamheden bij de Stichting kunnen doen. Ik ben nog steeds dankbaar dat zij mij de ruimte hebben gegeven om mijn geliefde wielersport erbij te mogen doen en heb kunnen doen. Ik heb hen dat te pas en te onpas kenbaar gemaakt, want ik vond het passend dat ik zoveel plezier heb beleefd aan de Woningstichting. Als je in het dorp werkt, dan gunde de mensen je ook wat. Als er dan een storing was en ik kwam ’s avonds laat thuis om 22.00 uur en Jenneke zei dat er nog twee mensen hadden gebeld, dan belde ik hen nog even terug en zeiden ze kom morgenochtend maar. Dat is het verschil in een dorp. Arie van Ham heeft ook in de tijd van Ad van Haaren en Gerrit de Wit gereden en won ook zijn wedstrijden. Arie was als chef goud voor mij. Als ik wegreed met de bus, dan stak hij zijn hand op en als ik ’s avonds thuiskwam kon ik de poort in en alles weer wegzetten.’’

Gesponsorde wielerbus

De ’s-Gravendeler bewaard ook mooie herinneringen in de periode dat hij rondtoerde met de WielerRevue-bus. ‘’Ik heb met Herman Harens een gouden tijd meegemaakt. De bus werd eerste gesponsord door De Dordtenaar, later door AD/De Dordtenaar. Nadat de krantensponsor was gestopt kwam ik Herman Haarens tegen bij de teamvoorstelling van De Hoekse Renners bij Jan Snel en vervolgens in Oosterhout bij De Jonge Renner. Ik vroeg Herman of wij niet iets voor elkaar konden betekenen.  Evert de Rooij (toenmalig eindredacteur van WielerRevue, DR) en nog enkele mannen waren erbij. WielerRevue was in die tijd het wielersportblad van Nederland. Ik heb in die tijd heel wat jaren met Herman Harens en zijn vrouw Ria en het promotieteam van het wielerblad met de wielerbus door Nederland gereden naar prominente wielerwedstrijden als de Ronde van Nederland en de NK’s. We hebben twee autobussen met reclame van WielerRevue versleten. Het was een mooie tijd. Als je dan op locatie was en ze hadden toevallig iemand nodig om aan de micro mee te helpen, dan trok ik mijn juryjasje aan en stond ik aan de micro. Ik heb Jan Peters, die ziek was geworden, een paar keer moeten vervangen. Dat was wel leuk natuurlijk, het was een gouden tijd, want iedereen wist van die bus. Wij waren met Vredestein en Amstel één van de eersten met een wielerbus waarop de mensen van bovenop het dak mee konden kijken. Herman Harens was er voor de publiciteit en dankzij hem zijn we met de wielerbus toch in de wielersport gebleven.’’

De Ronde- en Nacht van ’s-Gravendeel

De man met de Witte Pet was ook jaren betrokken bij de organisatie van zowel de Ronde van ’s-Gravendeel als de Nacht van ’s-Gravendeel. ‘’Mijn ome Frans Kleinjan was voorzitter van het wielercomité van ’s-Gravendeel’’, gaat Mels de Kievit verder. ‘’Ik was toen nog actief wielrenner bij de amateurs in de jaren ‘60. De veerpont van ’s-Gravendeel naar Dordrecht voer nog heen en weer, er was nog geen tunnel. Voordat we de wedstrijd ingingen stond ik samen met Henk Warnaar, we waren 18 tot 20 jaar, als ‘post’ de renners op te wachten. De entree voor de Ronde was één gulden. Mijn ome Frans zei dat ik de Brabantse wielrenners en sommige supporters wel zou herkennen als zij met de veerpont aankwam in ’s-Gravendeel. Ome Frans zei als het renners zijn dan mochten zij gratis doorrijden en de kijkers moesten één gulden betalen. De mensen aan de kassa vroegen telkens aan mij of die man of vrouw wel of geen gulden aan de kassa moest betalen om op het parkoers te komen. Als de drukte dan een beetje over was, ging ik naar huis om me in de fietskleding te hijsen en fietste ik zelf mee. De wedstrijd in de Oranjestraat was 100 kilometer en de mensen stonden twee rijen dik langs het parkoers.’’

Rook van Zanten

Mels de Kievit was 65 jaar, een mooie leeftijd om iets anders te gaan doen. ‘’Ik stond in die tijd in alle koersen samen met Rook van Zanten aan de micro. We hebben in de Nacht van ’s-Gravendeel aan de Kreekkant samen afscheid genomen. Ik was 65 jaar en Rook had last van zijn gezondheid. Het was een mooie leeftijd om te stoppen. De wielerbus heb ik aangehouden. Ik had meestal een dubbelfunctie. Ik zette de bus neer, maakte alles in orde, trok vervolgens een andere broek en overhemd aan, zette mijn pet op en ik stond aan de micro. Dat heb ik jaren volgehouden. Ik ben anderhalfjaar gestopt geweest en ben toen weer terug begonnen met speakeren. De organisatoren zeiden, je bent er toch met de bus, waarom doe je niet mee. Zo is het weer begonnen.’’

Mathieu van der Poel en Lance Armstrong

Mels de Kievit heeft in zijn 54 jaar naast de wielerbus heel wat coryfeeën aan de micro gehad, een bus vol herinneringen. Op de stapel foto’s herkenbare mensen als Jan Jansen, Joop Zoetemelk, Eddy Merckx, Gianni Romme, Herbert Dijkstra, Aren van ’t Hof, Benny Wijnstekers in de Zesdaagse van Rotterdam, Natasja den Ouden-Knaven, Wim van Est, Jelle Nijdam, de regiomensen Wout Bos en Jan Snel, Michel Cornelisse, Erik Hulzebosch, Johan Capiot, Louis de Koning, Keetie van Oosten-Hagen, Jan Goedendorp, Ype Kramer (de vader van Sven Kramer), Jan de Leeuw (de vader van Paul de Leeuw), Gerry van Gerwen, Ineke van IJken (de eerste kampioen van Nederland bij de vrouwen) en Lance Armstrong met zijn toenmalige vriendin Danielle Overgaag (Danielle Oerlemans-Overgaag). ‘’Danielle fietste in de Ronde van Alblasserdam en Lance Armstrong moest ’s-avonds rijden in de Acht van Chaam. Ik zei tegen Danielle, als Lance er toch is, zou je hem dan niet kunnen vragen of hij in Alblasserdam het startschot kan geven. Ik weet niet meer in welk jaar, maar Lance kwam en loste het startschot helemaal voor niets. Dat was heel mooi.’’

‘’Ik heb de laatste bus in de beginjaren 2000 overgedaan aan iemand in Zeeuws-Vlaanderen’’, sluit Mels de Kievit af. ‘’Ik ben de bus samen met mijn zoon Jan Niek weg wezen brengen. De laatste koers met de bus was in Veldhoven waar Matthieu van der Poel bij de jeugd won. Toen stond ik ook aan de micro. Ik heb lang op hem moeten wachten voor de huldiging. Terwijl de andere twee veldrijdertjes bibberend van de kou op het podium stonden te wachten kwam Mathieu van der Poel netjes gesoigneerd en aangekleed met zijn gympen het podium oplopen. Hij had zich rustig in de camper omgekleed.’’

Renners uit de Hoekse Waard

De Hoekse Waard heeft diverse wielrenners voortgebracht die zich meer dan in de kijker hebben gereden, zoals ook coureurs van de wielervereniging De Hoekse Renners uit Puttershoek. ’Ik heb in mijn tijd nog gereden met Jo de Haan uit Klaaswaal (die na zijn Franse avontuur met twee deelnames in de Tour de France van 1964 en 1965 nog uitkwam voor de Televizier-ploeg van Kees Pellenaars, DR), Arie van Steenselen, die nog zesde werd bij het WK-Tijdrijden in Italië, Dick Groeneweg (NL-kampioen 1960), Gerrit de Wit (NL-Kampioen bij de amateurs 1963 en in 1979 NL-kampioen bij de veteranen, DR), Douwe Bos en Wout Verhoeven. De Hoekse Renners werd in 1997 clubkampioen van Nederland. DHR had door de jaren heen met Jan Snel (Mitsubishi-dealer) als hoofdsponsor en ploegleider Cees Helming een aardige ploeg met goede renners van buiten de regio (Rob Sienders, Perry Bothof, de broers Edward en Arthur Farenhout, Tommy Post, Michael Zijlaard, Edwin Vrauwdeunt, Eric Bos, Jan Hordijk, Roland Rozenveld, Koos Moerenhout, Remco Noordermeer en Marcel van der Vliet, DR). Zij hebben nog een aantal jaren in de Topcompetitie gereden. Jan Snel was een echte wielerliefhebber, een groot sponsor. Met het overlijden van Jan is de wielersport in de Hoekse Waard door het ijs gezakt. Jan deed overal aan mee, overal stimuleerde hij organisatoren om verder te gaan met de wielerronde. Jan en zijn vrouw Gerry hebben zoveel betekend voor de wielersport, dat was ongekend. Het bestaansrecht van de rennersclub De Hoekse Renners werd verlengd tot het overlijden van Jan. Dat was voor menigeen een dieptepunt er viel toen een deel van de basis weg’’, gewoon jammer.’’

Wielerkoersen in de De Hoekse Waard

Mels de Kievit maakte ook deel uit van de groep organisatoren van de Ronde van ’s-Gravendeel en de Nacht van ’s-Gravendeel. ‘’Ik ben samen met Joop Hartman begonnen om de Omloop van de Hoekse Waard te organiseren en ik ben bijna zestig jaar betrokken geweest bij de Ronde van ’s-Gravendeel. Ik was vervolgens ook medeoprichter van de Nacht van ’s-Gravendeel. Ik deed de organisatie met een aantal vrijwilligers eerst alleen, later met de Middenstandsvereniging, die mee sponsorde. Ik organiseerde de ronde met de jongens van de werkploeg en onze drie zoons (André, Theo en Janniek, DR).  André en Arie de Zeeuw hadden de leiding over de werkploeg en Theo was penningmeester. Je had met de werkploeg zes/zeven koersen in De Hoekse Waard. Zij gingen met mij mee in de wielerbus en die mannen gingen met mij weer terug met een glaasje op. Het was altijd gezellig. We hebben met de werkploeg op Goeree-Overflakkee de Ronde van Middelharnis nog gedaan. Mijn vrouw Jenneke heeft met haar zus Tineke en Adrie van Ooijen nog veertig jaar de rugnummers gedaan. Dat was ook een toptijd. De Nacht van ’s-Gravendeel draait nog.’’

De Omloop van de Hoekse Waard kreeg in de beginjaren 1980 gestalte. De voortrekkers in de organisatie van de wielerklassieker waren Joop Hartman en Mels de Kievit. ‘’Het wielercomité van de Ronde van Puttershoek deed mee om te helpen de Omloop van de Hoekse Waard van de grond te krijgen. De eerste omloop ging van start in Numansdorp. Leo Wassenburg was de eerste winnaar. We zijn vervolgens naar Nieuwendijk gegaan (nabij Zuid-Beijerland, DR) met finish in Numansdorp. We zijn na een paar jaar op verzoek van Jan Snel naar Puttershoek verhuisd en daar zijn we gebleven tot de laatste Omloop van de Hoekse Waard in 2019 (op 25 mei met winnaar Gert-Jan Bosman, DR). Wij hebben de organisatie twintig jaar gedaan en toen is de organisatie overgenomen door Erik van der Linden. Erik heeft het ook nog een aantal jaren gedaan, maar door onder meer alle regelgeving en de coronatijd is de wielerklassieker van de kalender verdwenen, heel jammer. Je hebt in Zuid-Holland (Ronde van Zuid-Holland, de Omloop van Voorne-Putten en de Omloop van de Glazen Stad, DR) nu helemaal geen wielerklassiekers meer. De Arno Wallaard-Memorial behoort eigenlijk tot de provincie Utrecht. We hadden voorheen in alle dorpen van de Hoekse Waard een wielerronde. Daar zijn er maar weinig van overgebleven. Er zijn in heel Zuid-Holland zelfs een groot aantal wielercriteriums verdwenen. In het Westland heb je nog steeds een groep van een oude kern organisatoren die de criteriums nog en stand weten de houden. Maar kijk naar het aantal deelnemers. Vooral bij de junioren en de nieuwelingen moet de organisatie bijna bedelen om een redelijk rennersveld op de been te brengen. Daar ga je niet voor organiseren. Kijk naar de jeugdaantallen. Ik heb meegemaakt dat er in de Ronde van Spijkenisse voor de jeugd twee klassen moest worden gereden. Twee groepen bij de 8/9-jarigen. Je was in die tijd als jury twee keer zo lang bezig. En nu kun je zo’n dag binnen drie à vier uur afwerken. Er zijn groepen bij van 10 tot 12 rennertjes en soms nog minder. Zie wat je er als organisatie allemaal voor moet doen. Vroeger spande je een touw langs het parkoers om de mensen achter de lijn te houden. Nu heb je dranghekken nodig bijna rondom het hele parkoers. De eisen zijn tegenwoordig zo groot geworden. Het kost een vermogen en ook veel tijd om alle vergunningen bij elkaar te krijgen en je moet ook nog zorgen voor (betaalde) boa’s. En dat terwijl de licentiehouders in diverse klassen steeds minder worden.’’

Impuls met Rabo-races

‘’Ik begrijp niet dat er bij een gravelrit 1500 deelnemers aan de start staan. Zij betalen een vermogen aan inschrijfgeld en dan rijden ze daar met een bek vol stof. De deelnemers rijden op duur materiaal geen platte prijs, er is niets te verdienen of wat te halen. Alleen maar om deel te nemen aan zo’n graveltocht omdat je je misschien in jouw leeftijd of categorie kan plaatsen voor het WK. De UCI en de KNWU proberen allemaal redmiddelen te zoeken om maar meer mensen warm te maken voor de wielersport. Maar verdorie, we hebben weer goede renners, talent genoeg bij de dames en ook bij de jeugd. Een nieuwe impuls om de jeugd aan het wielrennen te krijgen zijn de successen van Mathieu van der Poel, Thymen Arensman en Hoeksewaarder Olav Kooij, maar belangrijker de Rabo Dikke Banden Races. De Rabobank is er net als in het verleden weer sterk bij betrokken, heel belangrijk. De organisaties van elke wielerronde gaan weer Rabo Dikke Banden Races organiseren. Als dan de kinderen met de vaders en moeders bij een koers blijven hangen, en zien dan jonge mannen en meiden op die mooie racefietsen zitten, dan heb je kans dat er bij de jeugd weer wat meer animo komt in het wielrennen.’’

Rijen dik

Mels de Kievit heeft in de 54 jaar als speaker een hele evolutie in de wielersport meegemaakt, zoals de criteriums van vroeger jaren en in het heden. ‘’Qua renners is er niet veel veranderd, maar wel qua aantal toeschouwers. Ik heb in ‘rondjes’ gestaan zoals in Barendrecht waar de mensen twee rijden dik stonden in de wielerstraat in de tijd dat Teun van Vliet in het shirt van Barhopoort won. Ik heb er onlangs nog foto’s, die ik stilaan aan het opruimen ben, van teruggezien. Dan kan je het verschil zien van het aantal toeschouwers van toen en het heden. Hier in ’s-Gravendeel was hetzelfde. De mentaliteit van vroeger qua renners was heel anders. Veel amateurs uit het verleden fietsten in de zomer en in de winter gingen zij aan het werk. Die tak van amateurs, zeg maar broodfietsers, waren fanatiek en gunden de andere jongens wat minder. Die mannen zaten ook veel met elkaar in de slag. Het was de overwinning aan elkaar gunnen of ze hadden met elkaar wat af te rekenen. Er werd tijdens een koers gewoon onderhandeld. Sommigen vroegen aan mij weleens of ik wat gezien had, maar ik hield me afzijdig. De renners hadden het zelf al met elkaar opgelost. De mentaliteit van tegenwoordig is meer recht toe recht aan rijden. Tegenwoordig is het sportiever in de wedstrijden dan vroeger en ook fatsoenlijker. Dat vind ik één van de grootste pluspunten in de wielersport. Dat ze realiseren dat het een sport is die snel en gevaarlijk kan zijn als je je niet goed gedraagt. Vroeger reden ze elkaar als het nodig was de hekken in voor een premiesprint. Tegenwoordig is dat coulanter geworden.’’

Bronzen beeld

Mels de Kievit is als wielerspeaker een icoon in de Hoekse Waard en zelfs ver daarbuiten. 54 jaar lang stond de Seuter als jurylid aan de micro. De Kievit kreeg voor zijn verdiensten tijdens de Nacht van ’s-Gravendeel uit handen van burgemeester Paul Boogaard van de Gemeente Hoeksche Waard het bronzen beeld ‘Er met kop en schouders bovenuit Steken’ uitgereikt. Na de Arno Wallaard Memorial op zaterdag 27 september en de Koeienvlaaientijdrit in Noordeloos op zaterdag 4 oktober is het tijdperk voor de 85-jarige Mels de Kievit afgesloten.

‘’Ik ga me zeker niet vervelen’’, zegt Mels de Kievit dat hij niet in een gat zal vallen. ‘’Het is goed geweest. Ik kijk veel sport, maar ik ben ook geen man die urenlang tv zit te kijken. Ik doe vrijwilligerswerk bij ‘de voetbal’. Elke maandag doe ik klusjes, zoals cv-onderhoud, het sanitair en andere dingen bij de voetbalvereniging ’s-Gravendeel. Ik heb onlangs nog een keukenaansluiting gemonteerd. Water aansluiten en de afvoer. Ik maak op de elektrische fiets ook graag een rondje door de Hoekse Waard of de Biesbos. Dat is ook een liefhebberij natuurlijk. En ik ben meer thuis bij Jenneke. Ik zou dit jaar een paar koersen doen, maar als ik klaar ben heb ik er toch weer dertig gedaan. Je moet voor een koers toch je huiswerk doen zoals sponsorlijsten inkijken en inlezen. Je moet toch weer goed opletten natuurlijk. Ik hoef over de vrije tijd niet in te zitten, want ik heb nog drie zonen. Ik blijf wel bezig. Ik heb me voorgenomen best wel eens naar de koers te gaan, maar dan heb ik niet de verplichting om op tijd bij de start te zijn. Als we gezond blijven gaan we zeker weer naar de NK’s. Het WK zou ik wel weer een keer naartoe willen, maar Afrika zie ik niet zo zitten. We zijn bij vele WK’s geweest, zoals in Zürich, Australië, Spanje, Canada in Hamilton, Denemarken en Schotland met Mathieu van der Poel als wereldkampioen in Schotland 2023 en Marianne Vos als wereldkampioene in Valkenburg 2012. We stonden in 2013 in Florence vlak voor het stadion van Firenze toen in de verte Marianne Vos als een stip aan de horizon alleen kwam aanrijden en bij de junioren werd Mathieu van der Poel wereldkampioen en Ellen van Dijk wereldkampioen tijdrijden. We hadden op die dag drie wereldkampioenen. Dat zijn ongekende belevenissen. We zijn in 2022 ruim drie weken voor het WK in Australië geweest. Ik wilde gaan voor een week, maar Jenneke wilde niet voor een week naar Australië. Dat had geen zin, we hadden evenals in Canada nog familie in Australië. Ik zou nog wel een keer naar Canada willen en ik hoop, als we gezond zijn naar Valkenburg te gaan tijdens 100 jaar KNWU.’’

Foto's: Privé-archief Mels de Kievit