Samen met de Tourdirecteur heb ik nu ook de miljoenen armen gezien, open om de Tour te ontvangen – een collectief vertoon van zomerse blijdschap, in groot contrast met de treurnis van afgelopen winter. In grote hagen zette het volk de toon, anders dan de kritische media lieten de fans blijken hoe blij ze waren met de ronde en de renners. Dat gevoel maakte zich ook verheugend meester van Nederland. Het kan fantastische gevolgen hebben.

De emoties en de uitingen zijn wel eens anders geweest. Na de Tour Dopage waren er in de zomer van 1999 veel borden tegen doping te zien, stonden er grote injectiespuiten op de weg geschilderd met teksten als NON AU EPO. De teneur was nu volslagen anders. De fans stonden erbij alsof ze collectief verlost waren na de verdrijving van de duivelse Armstrong. En ze vierden de Tour met hun favoriete lekkernijen, slechts hier en daar vermeld op een doek, of een stuk karton: Eau, Pastis, Olives. Roomse humor, dat zeker, na al het protestantse chagrijn in de kranten.

Veelzeggend waren ook de teksten ten gunste van Laurent Jalabert. Vlak voor de Tour was hij als eerste genoemd door l’Equipe als één van de zondaars van ’98, opgespoord uit oude potjes in het onderzoek van de Franse senaat. Het begon al op Corsica met ‘Une pensée pour Jaja’ (Denk eens aan Jaja) en zo ging het verder langs de wegen op het Franse vasteland. Het kan niet uitblijven dat in de komende Eneco-Tour dergelijke kreten te lezen zijn over Jeroen Blijlevens.

Louter euforie was het toch niet, de afgelopen Tour. Ik heb ook de fluitconcerten aan het adres van Chris Froome gehoord, boven op de Ventoux, na zijn Armstrongiaanse ritmeversnelling. Typisch vertoon van ouderwetse Anglo-afkeer onder de Fransen. Het was onvermijdelijk dat dit soort geluiden klonken en dat ook er kolommen vol twijfels werden geschreven over het rijden van de Keniase Brit. SKY-watcher David Walsh zei het zo: “De grootste reden om Chris Froome te verdenken is Lance Armstrong.”

Rake observatie, aan het slot van de Tour gevolgd door die van ploegmanager Dave Brailsford: ‘Dit is wel de ergste Tour om te winnen.’

Als ik Froome zie hoor ik Voodoo Chile van Jimi Hendrix met die woorden tussen de wahwah: Well, I stand up next to a mountain/ And I chop it down with the edge of my hand…Zo deed Froomey dat en dat maakte argwanend.

Hij moet inwendig gekookt hebben door het aanhoudende zoeken van de waarheid achter zijn waarheid. In het openbaar herhaalde hij in opperste beheerstheid steeds weer dat hij te maken had met een onvermijdelijke reflex jegens de aanvoerder in het geel. Totdat hij als middelpunt van de lichtshow op de Champs Elysées stelde dat er geen sporen zijn om over tien jaar schaduwen te werpen over zijn zege.

Het belangrijkste blijft voor mij de positieve energie van het publiek, zo massaal uitgestraald in de honderdste ronde. Bauke Mollema en Laurens ten Dam deelden er in mee, maakten veel passie los als een geducht Hollands smaldeel - topkoppel met Wout Poels, Robert Gesink en Tom Dumoulin in hun slipstream. Dat Nederlandse enthousiasme is ook waargenomen door Christian Prudhomme. Het was in ruime mate bevorderlijk voor de kandidatuur van Utrecht als Grand Départ van 2015. Met de omslag van het klimaat mag Nederland zich verheugen op een zomers feest in het hart van het land.