Dumoulin behoorde tot de beste renners van de kopgroep. Bij de tweede beklimming van de Sant’Elpidio (met stijgingspercentages tegen de 30 procent) reed hij weg met voormalig Giro-winnaar Damiano Cunego. Daarna probeerde de jonge Limburger het solo. Maar de derde keer die zware muur op, bleek net iets te veel van het goede. Op 16 kilometer voor het einde werd hij ingerekend

Hoe zwaar was het vandaag?
“Heel zwaar. Eigenlijk te zwaar. De rit was ontzettend lang en dan met die verschrikkelijke beklimming die steeds maar weer terugkwam. Niet normaal. Ik wilde mee zitten in de vroege ontsnapping. Dat lukte en vanaf dat moment heb ik me eigenlijk meteen zo veel mogelijk gespaard voor de finale. Toen bleek dat ik nog heel goed was, misschien wel de beste van de kopgroep. Dit steile korte werk ligt me ook beter dan het langere klimwerk.”

Veel renners hebben op de Sant’Elpidio nog een voetje aan de grond gehad. Kon jij die derde keer wel op je fiets blijven zitten?
“Ja, maar het scheelde niet veel. Ik slingerde echt van links naar rechts op het laatst. Volgens mij reed ik Vincenzo Nibali nog bijna van de weg toen hij me voorbij kwam.”

Heb je onderweg ook nog even gedacht aan de overwinning?
“Ja, daar heb ik stiekem wel even aan gedacht. Ik had een grammetje hoop op de ritoverwinning. Dat moet ook, hè, daarvoor zit je in de ontsnapping. We waren best lang vooruit, maar op een gegeven ogenblik werkten we niet goed meer samen en toen kwam het peloton snel terug. Maar zo’n zege speelt toch door je hoofd, vooral als je merkt dat je voorin tot de sterksten behoort.”

Had jij niet de afsluitende tijdrit aangestreept?
“Ja dat klopt. Maar ik wilde een keer meezitten. En of je nou in het peloton zit of in een grote kopgroep, dat maakt niet veel uit qua energieverbruik. Ik had niet verwacht dat ik zo lang mee zou spelen in de finale. Dan ga je diep natuurlijk, misschien wel te diep. Maar als je de kans krijgt op een etappezege, houd je je natuurlijk niet in voor een tijdrit.”