Rustdag, wasdag. Met nogal wat mannen en dames van het Tourpersoneel een Laverie in, bij de Place du Charles de Gaulle in Digne-les-Bains, morgen startplaats van de eerste Alpenrit. Onder het wachten naar een terras aan het plein. Een Tourtruck blokkeert de doorgang en dat maakt een man kwaad die moet wachten achter een personenauto die er ook niets aan kan doen. Meneer zit in zijn luxe patsbak onbeheerst te toeteren. ‘Kalm aan!’ roept een van de klanten van het café, een kale man met een geschoren hoofd en een rossige bakkebaard. Het maakt de toeteraar alleen maar kwaaier. Dit is ook de Tour…

’s Middags barst een hevig onweer los in Digne. Hopen dat het droog blijft op de Allos, morgen, met zijn linke lange afdaling.

In Gap is aan het eind van de middag nog werk te doen: een interview met Christian Prudhomme, over de Grand Départ van Utrecht. Ik vertrek op tijd, maar kom toch nog bijna te laat. Het is vreselijk druk in het centrum van Gap en ik kan de Salle de Presse niet direct vinden, bij gebrek aan alle borden die er op dinsdag nog wel stonden. Kom gelukkig net op tijd.

Prudhomme, dik twee weken na de Grand Départ: ‘Meer dan een paar mensen hebben me gezegd dat ze de sfeer in Utrecht ongelooflijk sympathiek vonden. Ik heb de stilte van de stad gezien: geen auto’s in het centrum. Het was sereen, kalm. Fantastisch. Een echt verschil is dat ik er iets van over houd en niet alleen van het Grand Départ zelf, het weer, de warmte, de vakantiestemming. Het is een herinnering, niet alleen aan de koning, of de minister van economische zaken, maar aan de stad zelf. De Jaarbeus is een exceptionele ruimte. We konden op de fiets, te voet. Het is me nog nooit overkomen dat we de auto niet hoefde te nemen. De Jaarbeurs bood een immense ruimte, met een grote kwaliteit aan kantoren. De Perszaal ook. Veel journalisten hebben het heel erg gewaardeerd.’
Voor de verandering eens naar de Griek op een kalm terras.

Woensdag 22 juli

Village Départ zo’n beetje om de hoek. Het is een paar honderd meter lopen naar de start bij de Place du Général de Gaulle. Mooi groot plein met platanen, terrassen en uitzicht op de kerk met de toren bovenin. Er staan steigers om de spits, ze zijn hem aan het renoveren.
Geen verandering in de temperatuur: onverminderd heet. De Fransen rekenen op een Franse winnaar. Bardet heeft precies dezelfde rit ook al gewonnen in de Dauphiné Libéré. Graag herinner ze er ook nog eens aan hoe Bernard Thévenet veertig jaar geleden Eddy Merckx heeft verslagen op Pra Loup.
Ik heb geen zin in een nieuwe file bergaf, en ook geen verplichtingen boven op Pra Loup. Het vinden van een geschikte televisie-bar blijkt een hele opgave. In L’Étoile staat wel een tv aan, maar willen ze het commentaar niet hard zetten. Dan maar naar La Taverne, met problemen met de geluidsversterking. Toch maar daar blijven kijken, met een stuk of acht andere liefhebbers. De beelden zeggen genoeg.
Ik neem mijn aantekeningen vanaf de Allos letterlijk over: Geschke weg. Pinot in beulstempo erachteraan. Bardet eraf! Ai! Mollema ook! En Bargueil. Gesink knap! Pinot valt, staat weer op. Held! Versnelling Nibali. Froome erbij, Contador, Quintana. Gesink weg. Aanval Quintana lukt niet. Talansky bij Pinot. Uran eroverheen als een dolle. Pinot durft verder niet meer in afdaling. Val Contador, moeilijkheden met fiets wisselen. Geschke winnaar, geblokt, bebaard. Quintana! Weer niet. Finisht vlak voor Froome. Gesink argggh!
In Digne is ook een goeie Vietnamees, blijkt.

Donderdag 23 juli

Bij het wegrijden uit Gap passeer ik Bauke Mollema die alvast wat meters maakt voor de start.
Ik schuif mijn rechter raam open en roep: ‘Je hebt al voorsprong!
Bauke: ‘Ja…’
‘Goeie benen?’
‘Het wisselt, het is zwaar…’
Na het begin van de etappe een leuke verspreking op Radio Tour bij het opnoemen van de vroege vluchtgroep van ruim twintig man: ‘Bardot, eh pardon, Bardet.’ De jonge Fransman is er nu wel goed bij in de rit met de Glandon als zwaarste col op een totaal van zeven. Meer Fransen in de grote groep: Pinot, Gautier, Riblon, Rolland. Voor België Bakelandt, in Franse dienst. Ah! Clement ook, een Nederlander! Maar andermaal geen notie van een jongen van Lotto-Jumbo. Dat wordt toch steeds bedenkelijker. Het zijn natuurlijk geen kleine renners, ze werken hard, net als gans het peloton. Ze worden gesponsord door een combine van een gokbedrijf en een olifantensupermarkt, maar ze rijden als makke schapen die niets wagen, met Gesink als enige overtuigende klimgeit.
De Achterhoeker heeft moeite genoeg om bij de koplopers te blijven, maar houdt het knap vol. Bardet maakt er een Frans feest van met een miraculeuze afdaling naar Saint-Jean-de-Maurienne.
Ik ga nog even de kathedraal van het Alpenstadje bekijken, met zijn kloeke, vierkante, losstaande toren. In de Zone Technique daarna de traditionele cocktail voor de RTV-mensen, met medailles voor trouwe dienst, uitgereikt door Christian Prudhomme. Onder de gelukkigen: Dag Otto Lauritzen, voor de Noorse televisie. In mijn eerste Tour heb ik hem nog zien winnen op Luz Ardiden. Het was daar in 1987 ook de eerste Noorse zege. Dag Otto heeft zijn zoon bij zich, zegt lachend, op de jongeman wijzend: ‘Ik heb hem in die Tour gemaakt!’
Hotel in Briançon. Dat is nog even om door de Tunnel van Fréjus. Meloen, kip, frites en rode wijn in La Louisiane, tegenover het Casino.

Vrijdag 24 juli

Het Village Départ staat heel mooi onder die toren van Saint-Jean-de-Marienne, in onverminderde warmte. Ik spreek met Stephen Roche over de fantastische Tour van 1987 die hij met veel strijd won. Daarna tref ik Bernard Hinault. Hij vindt dat er een goede Franse golf aan is komen rollen, maar denkt dat het nog vier, vijf jaar afwachten is om echt te kunnen oordelen.
Ik rijd vast naar Grenoble, naar het Hotel d’Angleterre, vertrouwde verblijfplaats uit de tijd van een grote Nederlandse golf: Breukink, Rooks en Theunisse. In de lift hangt een lange, trotse lijst met de namen van bekende mensen die hier verbleven hebben: televisieanchor Jacques Chancel, de zangers Leo Ferré en Serge Lama, rockgroep ACDC, zangeres Nana Mouskouri, politicus Jacques Delors, actrice Juliette Binoche, tennisser Roger Federer en wielrenner Roger Pingeon.
Ik bekijk de finale van de etappe naar La Toussiere in de lobby, samen met een kwetterend internationaal gezelschap: Engelse, Amerikaanse en Nieuw-Zeelandse dames en heren. Zij verzamelen zich alvast voor hun busrit naar Alpe d’Huez, de volgende morgen. De reisleider haalt uit een kartonnen doos tasjes met Routeboeken. ‘Very detailed!’
Plotseling breekt er een onweersbui los boven Grenoble. Het plenst. In de etappe blijft het droog. Het venijn zit in de laatste kilometers van de beklimming. Froome krijgt mechanische pech, Nibali ziet dat en demarreert. Hij gaat rap de eerdere koploper voorbij. Kruijswijk voert de achtervolgende groep aan, met Poels in zijn wiel in dienst van de terug gekeerde Froome. Het moment dat Poels moet afhaken is voor Quintana de aanleiding om ook te springen. Anders dan de voorgaande dagen lukt het de Columbiaan om de Engelsman op afstand te rijden. Nibali wint de rit, Quintana dertig belangrijke seconden. Mooi rijtje dan in de groep van overige toppers: Mollema 7, Gesink 8, Contador 9.
Vroeg in de avond Grenoble in. Heerlijke stad. Ik drink wat voor het oude paleis van de Dauphins, vindt een goede bistro in een straatje om de hoek. Op de terugweg naar het hotel zie ik Wim van de Waarsenburg met zijn vrouw op een terras zitten. Met de baas van het Nederlandse wagenpark van de Tour is het leuk terugblikken op de Tourstart in Utrecht. Hij heeft zelden zo’n goede organisatie meegemaakt.
Opnieuw begint het te regenen. Wim maakt zich zorgen over zijn jongens die de Alpe d’Huez al aan het oprijden zijn.

Zaterdag 25 juli

De berichten over het verkeer boven Lyon zijn slecht, dus rijd ik om via Clermont-Ferrand. Terwijl het peloton op weg is naar de Alpe d’Huez zie ik de Puy de Dome in de verte liggen, col die nooit meer zal worden beklommen in de Tour omdat het kwetsbaar natuurgebied is geworden.
Om de finale te zien sla ik af bij Saint-Amand-Montrond, waar Mark Cavendish in 2013 een etappe gewonnen heeft, met een massa volk langs de kant. Nu is het er vrijwel leeg, ook in Bar Brasserie La Rotonde.
Pinot is de Franse solist tête-de-course op de Alpe d’Huez. Met nog dik 5 kilometer te gaan opent Quintana een nieuwe aanval op Froome. Het is lang wachten geweest, maar nu krijgt het nog de schijn van spanning. Wout Poels voert nog knap de achtervolging aan, maar de Columbiaan loopt toch uit. Frankrijk viert een nieuwe zege. Froome komt met de schrik vrij. Hij heeft geen moeite om het toe te geven. Was het toch zuivere sport. Met die gedachte zoek ik mijn Parijse hotel in Montparnasse op.

Zondag 26 juli

Na de tropen van Utrecht nu een kleine moesson boven Sèvres en Parijs. Starten en finishen in de regen, paraplu’s langs de weg, mensen schuilen onder bomen, in bushokjes, onder tunnels.
Kilometer 0 in Ville d’Avray is een knipoog naar de geschiedenis. Hier, pal voor de huidige Pizzeria Il Boccaccio kwam Maurice Garin in 1903 als eerste binnen, als winnaar van de allereerste Tour.
Op de omleiding is het dikke file, dus zoek ik in Parijs een afslag naar Montparnasse. Daar gaat een goede metrolijn 12 naar Madeleine. Het is vanaf de Opéra niet ver lopen naar de Champs. Mart Smeets is een van de kijkers in de tent van de NOS. We wisselen observaties uit vol snaakse opmerkingen richting Hilversum. Er zijn plastic flesjes wijn in de koeling.
Boven de Champs breekt een zonnetje door. Greipel is andermaal de beste sprinter. Hij verdient de groene trui, in plaats van de avontuurlijke puntenpakker Sagan.
Nederland mag zich verheugen in passende eindklasseringen van Gesink en Mollema. Goed gedaan!
Cocktail dan, met een en al goede vrienden van Christian Prudhomme. Met Ben de Reu van Zeeland deel ik de observatie dat Quintana de Tour niet heeft verloren in de bergen, maar in die ene waaierrit naar Neeltje Jans.
Utrecht is ruim vertegenwoordigd. In regenachtig Parijs hebben ze reden genoeg om terug te kijken naar een geslaagde start onder de Dom.