Tekst: Edo Sturm, Foto: Sportfoto

De debutant bij Argos-Shimano verbaast zich kijkend vanaf een oude houten bank in het stadscentrum over de massa. Ze staren in adoratie naar de fietsen en het blik waarmee de ploegen zich verplaatsen. De meeste renners laten zich niet zien, ze verkiezen de koelte van de bus-airco. “Gek toch dat er mensen zijn die speciaal voor ons naar zo’n etappe komen kijken.” Het kan Dumoulin nog steeds niet bij zijn verstand dat je een dagje vol ontberingen overhebt voor twee minuten kijkgenot.

Hij is de benjamin van de ploeg. Vriendelijke en openhartig, tweeëntwintig nog maar. Een week is hij nu in Frankrijk, onderdeel van een soms knotsgek wielercircus. “Ik heb als jongen nooit gedroomd van de Tour, laat staan naar een wedstrijd geweest. Maar het is ook niet zo dat ik mij niet in al die fans kan verplaatsen. Dit evenement heeft op iedereen grote aantrekkingskracht.”

Niet voor het wielrennen
Thuis in Maastricht ging de tv er nooit voor aan, laat staan dat er over wielrennen werd gesproken. Dumoulins vader is hoofd van de ivf-afdeling van de academisch ziekenhuis in de Limburgse hoofdstad, zijn moeder gemeentebeleidsmedewerker. “Zij vinden het leuk wat ik doe. En ze komen graag kijken. Mijn moeder was hier een paar dagen geleden. Maar voor het wielrennen komen ze niet.”

De jonge renner moest zijn ouders de eerste jaren bijscholen, wat een demarrage is en dat een racefiets meer is dan een vakantievehikel waarmee je brood haalt in het volgende dorp. “Mijn moeder was vooral verbaasd over die enorme mensenmassa hier en met name over de warmte”, lacht hij. “De fans hebben schijnbaar geen last van dat alles, maar mijn ouders vinden het soms wat te veel. Het zijn nuchtere mensen.”

De Tour. Hij wordt groot gemaakt door het publiek en de media, meent Dumoulin achteroverleunend in de schaduw. “Haal hen weg en het is net als iedere andere wedstrijd.” Relativeren. Op de momenten dat het rustig is, zoals in het koele park, overdenkt het jonge talent van Argos het leven. Zijn leven. “Ik zie ook wel wat voor een gekkenhuis dit is. Het is pas op dagen dat ik mij minder fit voel, dat ik mijzelf af en toe de vraag stel waarmee ik bezig ben. Die dag komt gegarandeerd ergens deze Tour.”

Prof
De Limburger wordt gezien als een van de grootste beloften van zijn generatie. Agros-baas Spekenbrink polste hem al eens. Hij kon prof worden bij Cervelo op het moment dat die ploeg implodeerde. Hij koos voor de opleidingsploeg van Rabo maar kon de verleiding van een echt contract niet weerstaan toen Spekenbrink hem opnieuw benaderde.

“Pas drie jaar geleden drong het tot mij door dat ik het talent had”, vertelt Dumoulin die pas op zijn vijftiende met fietsen begon. Hij voetbalde voorheen liever. “Ik won een internationale koers bij de beloften. Dat was zo’n openbaring! Vanaf dat moment werd het mij duidelijk dat er voor mij heel wat te halen viel in het wielrennen.”

Hij ging studeren, gezondheidswetenschappen aan de universiteit in Maastricht. Daarmee had hij een soort maatschappelijk zekerheidje voor later achter de hand. “Ik kwam er al snel achter dat studeren en wielrennen niet samen gaan.” Thuis werd er eerst wat vreemd tegen zijn keuzes aangekeken. Dumoulin: “In het begin hadden ze moeite dat ik voor het fietsen koos. Nee, daar was geen discussie over. Maar wel zoiets van ‘gaat dat wel goed?’ Nu is het mijn beroep en is het een ander verhaal.” 

Begrijp hem niet verkeerd, studeren en een baan van 9 tot 5 is een mooie ambitie, maar niet die van Dumoulin. “Ik vind het heerlijk dat ik mij nog iedere dag kan  verbeteren in deze sporttak. En, heel eerlijk gezegd, de spanning rond de wedstrijd is enorm opwindend.”

Op de goede manier
Hij rijdt voor het tweede jaar bij Argos. De keuze van het Limburgse talent voor de equipe van Spekenbrink is een bewuste. “Wat Argos anders maakt?”, herhaalt hij de vraag. “Er zijn niet veel ploegen als de onze”, wijst hij naar de bus van Orica-GreenEdge recht voor hem. “Zij werken net als wij op een goede manier.”

‘Goed’ verdient uitleg. Dumoulin: “Wij zijn mensgericht bezig. Elders zie soms een mentaliteit van ‘hier is je salaris, je fiets en dit is je programma’. Bij ons mogen renners zich ontplooien, is er ruimte voor eigen ontwikkeling.”

Een van de hoofdredenen waarom hij zwichtte voor het aanbod van Argos is de stellingname tegen doping. Dumoulin is verklaard tegenstander van valspelen. “Er heest nog altijd wel een beetje een angstige dopingcultuur in deze sport. Er zijn team waarvan je het niet helemaal 100 procent weet of ze alles volgens het boekje doen. Van deze ploeg wist ik dat sowieso wel.”  

Max van Heeswijk passeert het afgebladerde parkbankje. De oud-ploeggenoot van Lance Armstrong leidt gasten van Garmin rond in deze Tour. “Het is een lastig thema, oud-coureurs. Wij hebben met Rudie Kemna het perfecte voorbeeld, eigenlijk het niet-voorbeeld in de ploeg”, zegt de jongeling. Kemna, voormalig renner, tegenwoordig Dumoulins ploegleider, gaf in de winter toe dat hij doping gebruikte. Hij zat een schorsing van een half jaar uit. “En toch geloof ik dat hij veranderd is en nu heel anders tegen het wielrennen aankijkt. Moet je deze mensen weren uit de sport?"