Tekst: Roy Schriemer; Foto: Sportfoto

“Ik ben heel blij dat ik bij dit team blijf tot en met 2016, een beslissing die gemakkelijker voor me werd  gemaakt omdat ook Danny Stam en Ellen van Dijk diezelfde periode blijven. Ik werk graag verder met deze en de andere ambitieuze mensen binnen het team. Ik denk dat we als ploeg de potentie hebben om het beste team van de wereld te worden en ik wil daar graag mijn bijdrage aan leveren. Danny Stam en de sponsors hebben dit team laten uitgroeien tot - naar mijn gevoel - de meest professionele vrouwenploeg van de wereld.  Maar ik voel me ondertussen ook helemaal thuis bij Boels-Dolmans en ik weet zeker dat ik hier ook de komende jaren het best op mijn plek ben, tijdens de wedstrijden maar ook daarbuiten.”  

Tijd nodig

De rol van kopvrouw paste haar niet automatisch, zeker niet toen ze in 2013 vaak het enige speerpunt van de ploeg was. Achteraf vindt Armitstead het wel verklaarbaar dat ze even de tijd nodig had om in haar nieuwe rol te groeien. “Ik heb in het verleden bij de teams waar ik reed vaak in de schaduw van anderen – mensen als Emma Pooley en Kirsten Wild – mijn successen behaald. De druk lag in die jaren nooit wedstrijden achtereen bij mij. Ik was er vorig seizoen zeker aan toe om die rol van kopvrouw bij Boels-Dolmans op mij te nemen, maar kwam er ook achter dat die transformatie niet van de ene op de andere dag plaats zou vinden. Ik moest echt een drempel over om constant aan het team te vragen voor mij aan het werk te gaan.”

Plussen en minnen

Aan het einde van het seizoen draaide het ook bij de formatie van Danny Stam, een hele rits ereplaatsen in de Route de France en vooral twee leiderstruien en een podiumplaats in de Boels Rental Ladies Tour voor Amitstead getuigen daarvan. Verder sleepte ze de Britse wegtitel en het zilver op het Brits kampioenschap tijdrijden in de wacht in Glasgow.  Als ze de balans opmaakt ziet ze plussen en minnen. “Het was zeker geen slecht seizoen en uiteindelijk is het voor mijn ontwikkeling als renster ook goed geweest om dit leerproces door te maken. Maar natuurlijk wil je als renster net iets meer winnen. Aan onze inzet heeft het niet gelegen, maar het geluk was ook niet altijd aan mijn zijde en bovendien stuitten we soms ook op een renster die er net iets boven uit stak, zoals Giorgia Bronzini die bijna alle ritten won in de Route de France.”

Aanvalslustig

Hoewel de rol van kopvrouw natuurlijker aan is gaan voelen voor de Britse, is Armitstead wel blij dat er met Ellen van Dijk en Megan Guarnier twee andere rensters bij zijn gekomen die als afmaakster kunnen fungeren. “Er waren ook in 2013 zeker  kansen voor de anderen in het team in 2013, we hebben ons als aanvalslustig team laten zien en ik denk dat we hebben geholpen de vrouwenwedstrijden attractiever te maken. Toch was onze tactiek uiteindelijk vaak wel te doorgronden, omdat er uiteindelijk vaak voor mij gereden werd. Met Ellen en Megan erbij kunnen we in de eendaagse wedstrijden tot diep in de finale met nog meer scenario’s werken en je zult zien dat daar ook alle andere rensters uit het team van profiteren kunnen. Door als team te rijden, kunnen we ongetwijfeld meer winnen in 2014 en echt in alle grote koersen meedoen voor de winst.”

Top 10

De vruchten plukte ze al van haar sterke seizoensstart, ze keerde terug in de top 10 van de UCI-ranking.. “Mijn focus ligt als vanouds op drie blokken tijdens het seizoen: de voorjaarsklassiekers - met vooral de Ronde van Vlaanderen als doel- , het Brits kampioenschap en het wereldkampioenschap in Ponferrada. Dat zijn momenten en wedstrijden die belangrijk zijn voor mij. In 2014 komen daar de  Commonwealth Games bij, waaraan renners uit het Britse Gemenebest deel nemen. Zowel voor de weg als voor de baan (scratch en puntenkoers) hoop ik geselecteerd te worden.  De wegwedstrijd wordt verreden op het parcours in Glasgow waar ik vorig jaar Brits kampioene werd, dus daar kijk ik zeker naar uit. Dat ik de piste op ga, kan voor sommigen als een verrassing komen. Ik heb ooit voor de weg gekozen, omdat ik het alleen focussen op de baan niet uitdagend genoeg vind. Maar de puntenkoers en de scratch heb ik wel vaker gereden en daar hoef je niet weken voor in training, daar kun je met een goede wegconditie ook ver komen.”  

WK-ploegentijdit

Behalve de individuele doelen die zij zich stelt, hoopt ze met het team ook een mooie prestatie te kunnen leveren op de WK-ploegentijdrit in Ponferrada aan het einde van het jaar. “Zonder er veel op te oefenen eindigden we vorig jaar een aantal keren bij de eerste vijf in ploegentijdritten, op het WK hadden we helaas niet onze dag. Maar of het nu goed of minder draaide, er was één ding dat we misten: een motor. Met Ellen van Dijk hebben we nu iemand in de gelederen die de capaciteiten heeft het tempo telkens weer omhoog te schroeven. Met een aantal andere nieuwkomers kan zij een flinke impuls geven aan onze ambities om misschien wel het podium te halen.”

Foto: © Sportfoto