Ze hadden het er op hun gezamenlijke hotelkamer niet over gehad ’s ochtends dat ze elkaar zouden treffen in de eindstrijd.. “We waren alleen maar met de halve finales bezig. We wilden ons ook niet te vroeg rijk rekenen. Vorig jaar reed ik ook een zeer snelle kwalificatietijd, maar lag ik er in de daaropvolgende ronde al uit. Je moet een WK ronde voor ronde rijden, heb ik daarvan geleerd” zei Hoogland na afloop. De focus lag dus eerst op het uitschakelen van titelverdediger Matthew Glaetzer. In twee ronden werd de Australiër verslagen. En toen kwam de eindstrijd pas in beeld. De eerste finalerit lag vroeg in het middagprogramma en die verloor hij.  Vervolgens was het lang wachten. Goed voor het herstel van het lichaam, maar minder voor de geest? Vroeg hij zich af. “Misschien ga je jezelf dan toch iets teveel opvreten in de tussentijd, er ligt dan natuurlijk wel druk op je. Je moet winnen. Harrie stond al met één arm in de regenboogtrui, ik moest me terugvechten.”

In de tweede rit koos hij de aanval. “Misschien iets te vroeg, ik was er zo op gebrand. Ik dacht dat hij me niet kon inhalen als we beiden op volle snelheid lagen. Maar we hebben zo’n hoog niveau gehaald richting en op dit toernooi, dat die wetten niet meer bleken te gelden. Helaas was het na twee manches over.” En dat was zuur. “Als je in de sprintfinale staat, kun je alleen nog maar goud verliezen. Maar als ik moet verliezen, doe ik dat liever van Harrie dan van de andere halve finalisten Glaetzer of Rudyk. Ik kan er nu niets meer aan veranderen. Ik heb een fout gemaakt in de eerste rit door Harries snelheid niet goed in te schatten. Daarna had ik wat moeite met herpakken. Maar in de laatste ronde heb ik alles ervoor gegeven. Ik heb een ontzettend sterk toernooi gereden. En ik heb iets om nog naar toe te werken. Ik denk dat we met z’n tweeën een beetje boven de rest uitstijgen en dat gaan we proberen vast te houden en elkaar naar een nog hoger niveau tillen. Het draait er uiteindelijk om wie in Tokio het sterkte is.”  En Lavreysen beloofde Hoogland één ding. “Nee, ik ga niet in de regenboogtrui slapen, Jeffrey gaat er nog genoeg naar moeten kijken.” Hoogland had al nagedacht over een antwoord. “Ik ga er wel voor rijden, dan hoef ik het niet zo vaak te zien.” Vervolgens gingen ze gebroederlijk de race nog eens analyseren. Het leerwerk voor Tokio startte direct na de huldiging in de Pruszkow Arenda al.

Foto: © Sportfoto