Tekst: Roy Schriemer

Nadat Marianne Vos in 2015 lang uit de roulatie was nadat ze in haar fanatisme haar lichaam overbelast had, zag de wielerwereld er anders uit. Haar voormalige ploeggenotes Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten, Lucinda Brand en vele anderen hadden definitief hun kans gegrepen om zelf (mede)kopvrouw te zijn. Vos zag zich voor de uitdaging geplaatst zich weer een plek tussen die toppers te verwerven. Beetje bij beetje haalde ze haar oude niveau en dat was misschien wel de grootste zege van haar leven: opnieuw kan ze in topkoersen voor de winst meedoen. In 2021 won ze Gent-Wevelgem en de Amstel Gold Race en werd ze tweede op het WK op de weg. Afgelopen winter veroverde ze haar achtste wereldtitel in het veld. Om nog maar eens te onderstrepen dat ze helemaal terug is. Ze wordt dit jaar 35 en haar contract met Jumbo-Visma loopt tot minimaal eind 2023. Ze kijkt nog altijd vooral vooruit .’’ Je kunt nooit iets vergelijken. Ik doe mijn best en ben blij dat ik dit al lange tijd kan doen. Het is misschien een aantal jaren wat moeilijk geweest. Dat het nu opnieuw lukt, dat is voor mij een mooi gevoel. Dat geeft heel veel voldoening. Iedereen heeft zijn talenten en je probeert allemaal je best te doen. De een goed in wiskunde, de andere een goede loodgieter en de andere is toevallig goed in een bepaalde sport.’’

Op instinct

De drive is hetzelfde. Ze zag zelf ook de finishbeelden terug van 2006 in Zeddam, waar ze haar eerste wereldtitel bij de elite in het veld behaalde en van de meest recente gouden wereldtitelstrijd in Fayetteville. ‘’Als je naar de beelden van 2006 en 2022 kijkt, dan is de finish precies hetzelfde. Bizar hoe mooi. Je ziet hoe ik toen en nu op instinct rijd en hoe respectievelijk Hanka Kupfernagel en Lucinda Brand ook op instinct precies hetzelfde reageren. De emotie op de finish is exact gelijk. In de koers is er weinig veranderd voor me. De manier waarop ik de sport beleef, is wel veranderd. Ik denk dat ik er wat meer ontspannen mee om ga. Toen was wielrennen het thema waar zo’n beetje alles om draaide.  Presteren dat moest ik en daar haalde ik een bepaalde eigenwaarde uit. Door de tijd heb ik geleerd dat sport heel mooi is, maar het is niet wie ik ben. Zolang ik mijn best doe en elke dag probeer het maximale uit mezelf te halen,  word ik daar gelukkig van. Als het iets tegen zit, weet ik dat het niet het ergst van mijn leven is. Dat is een proces geweest. Je neemt gedurende je leven een aantal zaken mee.  Van de minder periodes leer je ook iets. Sport is mooi, maar niet het allerbelangrijkste. Maar die overtrainingsperiode heeft mijn ogen wel geopend wat ik het liefst wil. Ik wilde ook daarna heel graag door met fietsen, ik genoot ervan. Juist op dat moment was het besef er: ‘dit is wat ik graag doe’. Ik heb toen de vraag wel  gehad of het niet leuk was geweest? ‘Nee’ dacht ik dan ‘ik wil hier gewoon mee door’.’’

Denk niet dat Vos nu in de wedstrijden nu plots veranderd is in een hoffelijke renster die anderen laat voorgaan richting de finish, de killer in koers is er nog altijd. ‘’Ik wil wel zelf graag winnen, is dat egoïsme? In topsport probeer je een maximale prestatie te leveren. Dat gaat  voor mij wel hand in hand met een mooie rivaliteit, een mooie strijd en mooie sport. Ook in de voorbereiding denk je aan jezelf. Je hebt die instelling nodig om topsport te kunnen bedrijven.’’ Dat ze in het tweede deel van haar loopbaan bepaald niet meer de enige Nederlandse troef is, vindt ze eigenlijk prima. ‘’Ik denk dat het een goede ontwikkeling geweest is dar er nu meer Nederlandse toppers zijn. Zoals we er nu voor staan als land, dat is nooit gezien. Ik heb daar nooit moeite mee gehad. Het is alleen maar mooi geweest dat die ontwikkeling is voorgekomen en dat er dan toevallig in Nederland zoveel goede rensters zijn. Voor mij ais het alleen maar een uitdaging geweest om te proberen daarin mee te kunnen en ook concurrerend te kunnen zijn.’’

Thuis bij Jumbo-Visma

Haar nieuwe omgeving doet haar goed. ‘’Vorig jaar was het best wel een spannende stap naar Jumbo-Visma  om te maken’’ aldus de renster die lang graag zelf haar lijnen uitstippelde. ‘’Anderzijds wist ik dat ik in een organisatie terecht kwam die staat. Die mij kan steunen de komende jaren. We hebben wederzijds vertrouwen uitgesproken. We hebben gezegd: ‘Als we dit doen, doen we dat voor langere tijd’. Drie jaar in eerste instantie. Dat zegt wel iets. Wat ik mooi vind is dat er binnen de ploeg echt gekeken wordt naar wat het beste is voor jou als renster. Je bent niet een nummer. Iedereen wordt echt persoonlijk begeleid. En dan staat de vraag centraal :  ‘Wat heb jij nodig om tot bloei te komen?’ Voor mij is het ook wel een mooie nieuwe omgeving geweest. Het is een frisse prikkel voor mij en ik werk met veel enthousiaste mensen waarbij ik me meteen thuis voelde.  Dat geeft een boost. En ik dacht: ‘hier ga ik er nog een keer alles aan doen het maximale uit mezelf te halen’.’’

Haar seizoen begint dit weekeinde in Toscane. ‘’Mijn eerste doel van dit wegseizoen is de Strade Bianche.’’ Maar aan verlanglijstjes doet ze niet meer. ‘Er zijn zoveel mooie wedstrijden op de kalender. Er zijn heel veel sterke ploegen. Het is er niet gemakkelijker op geworden om wedstrijden te winnen. Zeker in wedstrijden als de Strade Bianche en Parijs-Roubaix , waar ook nog pech op de loer ligt. Het enige wat ik kan doen, is proberen de voorbereiding zo goed mogelijk te doen en dat doet de ploeg ook. Dat zijn de randvoorwaarden. In de wedstrijd kan ik het dan ook loslaten en lekker koersen.  Mijn eerste focus ligt op het voorjaar. Later in het seizoen zijn er meerdere mooie doelen zoals onder andere de Tour de France en het WK. Er zijn ook telkens nieuwe wedstrijden, dan blijft er steeds iets te wensen over. Het is niet zo dat ik bezig ben om alles een keer gewonnen te hebben.’’ Maar als ze echt moet kiezen waar ze nog eens wil winnen? ‘’ Ik moet wel zeggen: een regenboogtrui heeft voor mij iets heel bijzonders. Ik was deze winter ontzettend blij met het behalen van dat doel. In het wielrennen zijn de wereldtitel en de bijbehorende trui echt iets magisch.’’

Geen verwijten over WK

Ze was er alvast dichtbij afgelopen najaar op het WK in Vlaanderen. Elisa Balsamo hield haar van een vierde wereldtitel op de weg. Maar ze kijkt niet om met verwijten en wrok. ‘’Als je terug kijkt op Leuven, dan zijn er dingen die we als Nederlandse ploeg anders hadden kunnen doen. Maar het geeft ook aan dat je niet alles zelf in de hand hebt. Je zit met zijn allen in de wedstrijd, je hebt een bepaalde spanning. Je hebt met concurrentes te maken en je moet in een split second keuzes maken. Als achteraf bepaalde keuzes niet goed uit blijken te vallen, kun je dat iemand kwalijk nemen? Ik denk van niet. Voor mezelf ik zat tot tien meter voor de streep in goede positie. Dus ik verweet mezelf achteraf dat ik daar niet net hard genoeg gesprint heb. Balsamo sprintte wel echt goed. We hebben goed geëvalueerd, hebben ook gezegd dat we in het vervolg in de voorbereiding duidelijker afspraken moeten maken. Dat is iets geweest wat we meenemen naar komende kampioenschappen.’’

 Foto's: © Sportfoto