Van Veen is één van de oudere rensters bij haar team, maar toch is ze niet veel meer ervaren in vergelijking met haar jonge ploegmaten. "Nee dat klopt. Ik ben namelijk anders in het wielrennen terecht gekomen in vergelijking met veel anderen. Het overlijden van mijn vader heeft daar een belangrijke rol in gespeeld. Ik fietste veel met hem, hij reed weliswaar harder, maar hij vond het leuk als ik mee ging. Zo ben ik eerst aan toertochten gaan meedoen. Mijn vader had het idee om Tour for Life te fietsten, een wedstrijd voor het goede doel waarbij je van Italië naar Nederland fietst. Maar in de aanloop naar dat evenement overleed hij. Toen heb ik besloten in de tocht voor hem te fietsen, dat was in 2011. Ik kon daardoor mijn kop leeg maken. Achteraf vond ik het echter ook zonde om de fiets aan de kant te gooien en eigenlijk ben ik daarna steeds fanatieker geworden. Zo kwam ik erachter dat ik aardig kon fietsen. Ik kwam bij een clubteam terecht, bij Swabo. Toen heb ik mezelf in de kijker gereden en zo kwam ik bij Parkhotel terecht."

Op zoek naar zege

Van Veen staat met ambities aan de start van een nieuwe seizoen. "Ik denk dat er nog altijd meer in zit voor me. Deze winter heb ik in Spanje doorgebracht, ik heb daarmee een keer de Nederlandse winter overgeslagen. Ik had het even gehad met het strandracen, wilde een nieuwe prikkel, al met al ben ik benieuwd hoe het uitpakt. Wanneer 2018 geslaagd is voor me?  Ik zou graag een etappe winnen in een meerdaagse. In de Bira zou heel gaaf zijn of in de meerdaagse in Luxemburg Festival Elsy Jacobs. Maar ik ben ook benieuwd naar de Ronde van Valencia, dat wordt mijn eerste koers van dit jaar. Met alle hoogtemeters in de benen hoop ik dat ik de aansluiting met de top gemaakt heb. Verder wil ik ook knallen in de klassiekers. Aanvallen is dan het motto. Als je derde kan worden in een UCI-wedstrijd als de Erondegemse Pijl moet je ook kunnen winnen. Maar ik ben geen sprintster. Alle podiumplaatsen heb ik solo behaald."

Meer ontspanning

Esther van Veen merkt meer ontspanning bij de ploeg, nadat 2017 een stressjaar bleek. "Vorig jaar liep alles anders dan ik me had voorgesteld. Ik kwam van Swabo naar een UCI-team en dacht dat dit een flinke stap vooruit zou worden. Maar qua management liep het voor geen meter. Een fusie pakte niet goed uit. Dit jaar zijn we echter weer onafhankelijk, dat geeft rust. Het was een vreemd jaar Koersen gingen niet door, werden soms een dag vooraf afgezegd terwijl de koffer al was gepakt. Maar er was ook veel moois om op terug te kijken. Ik heb veel gereden, de Amstel Gold Race rijden was bijvoorbeeld een droom die uitkwam. In de Volta Limburg reed ik een dag lang in de aanval. Daarna ging ik naar de Emakumeen Bira, waar we een goede teamprestatie hebben neergezet. Ik won nog een dag prijs van de strijdlust. Hopelijk kan ik bij dat niveau aanhaken en nog een stap zetten."