Door Edo Sturm

Danny van Poppel is inmiddels op weg naar huis. Ergens vanmiddag zit hij op de bank, kijkend naar de Tour de France. Een vreemd idee, zegt de jonge coureur van Vacansoleil-DCM. Het is dan nog maandagmiddag. Pers en gasten gaan zich ondanks de tropische temperaturen in Avignon te buiten aan Zeeuwse mosselen die de ploeg liet inrijden. Nauwelijks vierentwintig uur daarvoor kwam Van Poppel zwoegend de Mont Ventoux op als een van de 181 coureurs in koers.

 "De Tour zit erop voor mij", zegt hij in een zijvleugel van het hotelrestaurant in Zuid-Frankrijk waar de ploeg de tweede rustdag doorbrengt. Hij oogt fris. Er zit zowaar kleur op zijn gezicht. De meeste van zijn ploeggenoten zien wit, een teken dat de vermoeidheid is ingetreden. "Ik voel mij moe, maar dat geldt denk ik voor iedereen na twee weken Tour."

"Ik heb er een juist gevoel bij. Ik heb dit hoofdstuk goed afgesloten. Daarom stap ik ook met een tevreden gevoel af." Van Poppel is de eerste Nederlander die de Tour verlaat. Niet vanwege een val, blessure of ziekte maar omdat hij pas 19 jaar is. "Hier valt niets meer te halen voor mij."

Met de ploegleiding was afgesproken dat na elke etappe bekeken zou worden of het verstandig was de jongste van de twee broers Van Poppel de dag erop te laten starten. Boy is de andere Van Poppel in de Tourploeg. Danny had zijn pieken en dalen en bleek lange tijd lichamelijk in orde. Maar met de loodzware ritten in de Alpen voor de boeg besloot de medische en technische staf dat het verstandiger was om hem naar huis te sturen.

"Parijs zou leuk zijn, maar het is geen droom van mij." En toch, de gedachte aan de slotrit zondag op de Champs-Elysées had hem bovenop de Ventoux even doen twijfelen. "Daar denk je wel aan. Maar dit hadden wij afgesproken." Of er op hem is ingepraat, wil een verslaggever weten. Er sluipt twijfel in de woorden van Van Poppel. "Ja, misschien wel." Hij zucht, misschien geschrokken van zijn antwoord. "Uiteindelijk bepaal ik of ik doorga of niet."

Het besluit viel niet erg goed bij zijn vader, Jean-Paul van Poppel, de oud-sprinter en tevens zijn ploegleider bij Vacansoleil. Hij had liever gezien dat zijn jongste zoon vandaag was opgestapt op de fiets. Hij sms'te zijn vingers bijna blauw. "Dat is de mening van mijn vader. Ik heb ook een mening en die zei dat ik ermee moest stoppen. Ik ben nog maar negentien, soms vergeten mensen dat." Bang om van zijn vader de wind van voren te krijgen? "Ik woon bij mijn moeder thuis", reageert hij droogjes.

"Het is goed zo. Wij zijn zes dagen van Parijs verwijderd, maar daar tussen zitten hele lastige etappes. Als het allemaal vlak was, had ik misschien wel gebleven. Niemand had gedacht dat ik zolang zou meekunnen in deze ronde."

De kritiek dat de ploeg Van Poppel met valse motieven meenam naar de Tour, wijst zijn ploegleider Hilaire Van der Schueren van de hand. Hij had Van Poppel flinke progressie zien boeken in de weken vooraf aan de Ronde van Frankrijk, luidde zijn motivatie. En toch, de pers hengelde die eerste dagen regelmatig naar een interview met de jongste Tourrijder.

Alle publiciteit mocht niet baten. Een nieuwe hoofdsponsor is nog altijd niet gevonden. Ook niet op de tweede rustdag, zo was de renners voorgehouden door ploegbaas Daan Luijkx. Van Poppel wil het geloof in een toekomst bij de Nederlandse ploeg nog niet laten varen. "Ik hoop dat het allemaal goed komt. Ik wil hier liever niet weg. Maar de tijd begint wel te dringen."

"Natuurlijk kijk ik om mij heen. Er is ook best wel interesse hoor." Van Poppel reed zich de eerste dagen op Corsica in de kijker, daarmee het gelijk van Van der Schueren bewijzend. Hij werd derde in de tweede etappe en mocht onverhoopt de witte trui van beste jongere aantrekken. "Ik ben sinds ik die dag in dromenland verkeerde, een stuk bekender geworden. Mijn volgers op Twitter verdubbelden in een dag van 2000 naar 4000."

Over hoe het straks verder moet? De broodnuchtere en weinig spraakzame Brabander ligt er niet wakker van. Hij heeft een contract dat hem sowieso nog een jaar aan de ploeg bindt, sponsor of geen sponsor. En dan nog, die twee doldwaze weken in Frankrijk pakken ze hem nooit meer af.

"Als ik nu terugdenk is het allemaal enorm snel gegaan. Er is ook niets wat je hierop kan voorbereiden." Vragen ernaar deed hij het zijn vader, negenvoudig etappewinnaar, niet. "Ik wist niet dat het zo'n gekkenhuis kon zijn. Voor de start stond er soms zo veel pers dat ik zei dat ik geen zin had om te praten. Ik had nooit vooraf durven denken dat ik zoiets zou zeggen."

Foto: (c) SF/George Deswijzen