De Nederlandse vrouwen vielen aan vanaf de start. Een groep van dertien reed weg met Chantal Blaak, Lucinda Brand, Amy Pieters, Demi Vollering en Lorena Wiebes. Later werd de groep uitgebreid tot ruim dertig rensters en toen sloten ook Marianne Vos en Kirsten Wild aan.

Vanuit die groep reden na zeventig kilometer Amy Pieters, Elena Cecchini en Lisa Klein weg. Ze wisten ruim twee minuten voorsprong bijeen te rijden. Nederland ging in de achtervolging en bracht de marge terug tot een minuut. Maar toen de rensters van bondscoach Loes Gunnewijk van kop af gingen, liep de voorsprong weer snel op. 

En dus was het aan Zwanenburgse Pieters om het af te maken in haar provincie Noord-Holland. "Natuurlijk geeft dat druk. Maar ik had onderweg gevoeld dat ik goed was en had het idee dat ik het af kon maken. Wel had ik gevraagd of de andere Nederlanders de druk wat konden opvoeren zodat die andere twee - die ploeggenoten zijn - geen spelletjes konden spelen. De sprint wilde ik graag vanuit de achterste positie ingaan, maar dat wilde Cecchini ook. Maar ik ging van mijn eigen kracht uit en kon het ook vanuit de tweede positie doen . Ik had niet graag de anderen laten weten dat ik tweede was geworden, het is eigenlijk voor ons momenteel vooral de eerste plaats die telt. Ik ben natuurlijk ook voor mezelf heel blij dat ik gewonnen heb. Dit is een prijs die telt voor ons. Dit jaar werd ik al wereldkampioene op de baan en nu win ik deze week - na de Team Relay - twee Europese titels. Het is extra mooi om hier de titel te veroveren. Ik heb mijn naam hier vaak horen scanderen en ik heb natuurlijk wel een band met Alkmaar, ik heb hier al zo vaak op de baan gereden. Heel mooi dit.'" 

foto (c) Sportfoto-Dick Soepenberg